ตอนที่ 5 เคยรักกันบ้างไหม

945 คำ

นครินทร์เดินเข้ามาในผับย่านสีลม เป็นผับหรูของนิชคุณ เขาเดินขึ้นไปยังห้องวีไอพี “มึงมีอะไรถึงมาหากูได้ ที่จริงให้กูไปหาที่โรงแรมมึงก็ได้ จะได้ไม่เหาะมาไกลถึงที่นี่” นิชคุณถามนครินทร์ที่นั่งลงบนโซฟาแล้ว “กูทำถูกหรือเปล่าที่แต่งงานกับวีนัส” นครินทร์ถามขึ้นเบาๆ “ทำไมวะ...มึงรักวีนัสไม่ใช่เหรอ” “ใช่...กูรักวีนัส...และกูก็รักมากด้วย...” นครินทร์พูดจากใจของเขาจริงๆ ผู้หญิงที่ผ่านมา เขานอนด้วยนั้นคือความสุขทางกาย...แต่ไม่ใช่ความสุขทางใจ “แล้วไง...ทำไมมึงไม่บอกเธอเล่า” “กูจะบอก...แต่เรื่องนั้น...เฮ้ย...เธอมองกูเป็นคนเลวไปแล้ว...และดูว่าเธอจะเกลียดกูมากกว่าเดิมด้วย” “มึงไปทำอะไรวีนัส” นิชคุณถามด้วยความสงสัย นครินทร์เทไวน์แดงแล้วดื่ม “กูเห็นน้ำตาของวีนัสทุกครั้งที่อยู่กับกู...แล้วหาเรื่องทะเลาะได้ตลอดเวลา...” “มึงก็เล่าความจริงไปดิ” นิชคุณมองใบหน้าของเพื่อนตัวเองอยู่ตลอดเวลา เขาดื่มไปสี่แก้ว ถึงนครินทร์จะคอแข็งแค่ไหน แต่สภาพจิตใจตอนนี้ไม่ปกติเหมือนแต่ก่อน ทำให้เมาได้ง่ายขึ้น “กูเล่าไม่ได้...ถ้ากูเล่าไป...คิดเหรอวีนัสจะเชื่อกู...และอีกอย่างถึงเธอจะเชื่อ...เธอจะมองพ่อของเธอเปลี่ยนไปทันที” เป็นสิ่งที่นครินทร์หนักใจมากที่สุด “มึงพอก่อน...นี่มันห้าแก้วแล้ว...ตั้งสิบสองดีกรี” นิชคุณมองนครินทร์ที่หน้าแดงน้ำเสียงเปลี่ยนไป “กูอยากเมา...ได้ยินไหม...ว่ากูอยากเมา” นครินทร์เสียงดังขึ้น “เอ่อ...เมาก็เมา...เดี๋ยวกูหามมึงไปส่งบ้านก็ได้” “กูรักวีนัสตั้งแต่มอต้น...จนวันนี้...ตอนนี้...กูก็รักเธออยู่” “เอ่อกูรู้...แต่มึงเมามากแล้วนะ” “กูจะเมา...” นครินทร์พูดเหมือนคนเมา มือถือแก้วไวน์ไว้ที่มือจะยกขึ้นดื่ม แต่นิชคุณกลับเอาแก้วนั้นออกจากมือเขา “กลับบ้านกัน” “กลับบ้านไปกูก็ไปทะเลาะกันอยู่ดี...ปล่อยกูไว้ที่นี่ละ” “นพ...ตามสิงห์ให้หน่อย” นิชคุณโทรหาบอดี้การ์ดของตัวเอง “สิงห์ฝากด้วย...ผมยังมีงานที่ต้องสะสาง ถึงบ้านแล้วให้โทรบอกด้วย” นิชคุณบอกกับสิงห์ ขณะที่ประคองนครินทร์อยู่ “ได้ครับ” สิงห์ตอบรับ เปิดประตูรถด้านหลังให้ นิชคุณประคองนครินทร์เข้าไปที่เมอร์เซเดส-เบนซ์ ซี-คลาส “มึงนี่เน๊อะ..จะเก็บความลับและความเจ็บปวดไปถึงเมื่อไหร่...” รัมภาหันมองนาฬิกาเกือบตีหนึ่งแล้ว หลังจากที่เขาออกไปประมาณสี่ชั่วโมง พอเขาออกจากห้องไป เธอได้ยินเสียงรถ คิดว่าเขาออกไปนอกบ้านแน่ แล้วฉันต้องมานั่งรออะไรด้วยเนี่ย นอนได้แล้วรัมภา จะรอคนที่ทำร้ายพ่อเธอทำไมและทำร้ายใจเธอไม่มีชิ้นดีทำไม เสียงประตูเปิดขึ้น ได้กลิ่นสุราคละคลุ้งทั่วห้อง เห็นคนที่ทำร้ายใจเธอเดินเข้ามาโซเซ เหมือนคนเมา “เมียจ๋า...ยังไม่หลับอีกเหรอ...รอผัวกลับมาละสิ” นครินทร์เดินประคองตัวเองเข้ามาในห้อง หญิงสาวจึงดับไฟหัวเตียงทำให้ห้องมืดไปหมด โครม!!! .... "โอ้ย..." หญิงสาวตกใจเปิดไฟอีกครั้ง จึงเห็นว่าเขาลงไปนอนกองที่พื้นแล้ว “โอ้ย...” เสียงของชายหนุ่มร้องด้วยความเจ็บปวด “นัฐ!!!” หญิงสาวร้องด้วยความตกใจ เธอจึงลุกขึ้นจากเตียงเดินไปหาเขา แต่ต้องหยุดชะงัก นึกถึงภาพเมื่อตอนเมื่อหัวค่ำเขาขืนใจเธอ ทำให้เธอหันหลังกลับ “โอ้ย...” เขาร้องเสียงเบาๆ ด้วยความเจ็บ หญิงสาวจึงเดินไปดูเขาที่นอนร้องโอดโอยอยู่ข้างโต๊ะ เห็นว่าที่หัวเขามีเลือดไหลออกมามาก คงโดนฟาดเข้ากับโต๊ะกระจกหน้าโซฟา “มานี่...ฉันประคองคุณเอง...คนหรือควาย...ตัวหนักเป็นบ้าเลย” หญิงสาวประคองเขาลุกขึ้น เดินไปที่เตียง “ทำไมคุณสวยจังเลย...วีนัส” ชายหนุ่มยิ้มให้เธอ แต่ตาปิดลงแล้ว “อย่าพึ่งหลับนะ...” หญิงสาวตบหน้าเขาเบาๆ เขาเอนตัวลงบนเตียง “บอกว่าอย่าพึ่งนอนไงเล่า” หญิงสาวดึงตัวเขานั่งอีกครั้ง “ทำไมต้องชอบด่าว่าผมด้วยห๊ะ” ชายหนุ่มพูดเบาๆ “ก็คุณมันหน้าให้ด่า...” หญิงสาวเดินไปที่ตู้ยาในห้องนอน เปิดเอาขวดแอลกอฮอล์ เบตาดีน และสำลี มองเขาที่นอนหลังไปแล้ว เธอเดินไปนั่งบนเตียงเอาหัวเขาหนุนตักเธอ และเอาสำลีชุบแอลกอฮอล์ทารอบแผลและบนแผล เอาเบตาดีนเทใส่สำลีอันใหม่ “โอ๊ย...” เขาร้องเบาๆ แต่ตายังคงหลับอยู่ “รู้ไหม...ว่ามัน...ลำบาก...คนอื่น” หญิงสาวกดลงบนแผล ทำให้เขาร้องด้วยความเจ็บปวด “โอ๊ย...โอ๊ย...โอ๊ย” “น่าจะตายๆ ไปชะเลย” หญิงสาวเอาหมอนมาหนุนบนหัวเขา เอาแอลกอฮอล์ สำลี และเบตาดีนใส่ที่ตู้ยา แล้วเดินมานอนบนเตียงข้างเขา “เคยรักกันบ้างไหม” เสียงเขาพูดเบาๆ เหมือนคนละเมอ ทำให้หญิงสาวชะงักเล็กน้อย เคยรักกันบ้างไหม...ถามใคร...ใครกัน... ใครใจดีติดหัวใจ และคอมเม้นท์ให้ไรท์ด้วยนะจ๊ะ จะเป็นการสร้างกำลังใจให้ไรท์มากไรท์ กราบขอบพระคุณคนที่มาคอมเม้นท์ และกดหัวใจให้ไรท์ล่วงหน้า

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more