นครินทร์มองรัมภากับวิมาลากำลังเดินเข้ามาในบ้าน จึงเงียบลง กลัวเธอจะมาได้ยินแล้วเป็นกังวลตาม และนี้คือสาเหตุที่ไม่อยากให้เธอออกไปไหนคนเดียว แม้ว่าจะมีบอดี้การ์ดอยู่ด้วยก็ตามที
“ทำอะไรกันคะ” รัมภาเอ่ยถาม ขณะที่มายืนตรงหน้าของเขา ชายหนุ่มจึงโน้มใบหน้าจูบเธอทันที ไม่ให้เธอได้ทันตั้งตัว
“คิดถึงคุณอยู่” นครินทร์ถอนริมฝีปาก แล้วยิ้มให้เธอ
“เบื่อคนที่รักกันวะ...ไปห้องไวน์ดีกว่า” นิชคุณเดินไปทางด้านขวา ลงบันได ไปด้านล่างของบ้าน
“ที่นี่มีห้องไวน์ด้วยเหรอคะ” รัมภาเอ่ยถาม
“มี...คุณมันเป็นคนสร้างไว้” นครินทร์มองมายังรัมภาที่ยิ้มให้เขา
“ฉันอยากเห็น...ไปด้วยกันนะ...มิกกี้” รัมภาจับมือเรียวของวิมาลาที่ใส่ถุงมือหนังลงไปด้านล่างด้วยกัน
“ว้าว...นี้ห้องไวน์หรือคะ...” หญิงสาวมองรอบห้องเป็นไม้สีน้ำตาล ห้องกว้างและใหญ่ ตบแต่งคลาสสิก มีถังไม้โอ๊กหลายใบเป็นถังใบใหญ่ ประมาณได้สี่ถึงห้าใบ และตู้แช่ไวน์อีกหนึ่
