เมื่อเห็นชายหนุ่มร้องขอความช่วยเหลือ
“พี่รัฐคะ พี่รัฐ อย่าเป็นอะไรไปนะ มุกขอโทษ” มุกอันดาดำผุดดำว่ายหาร่างของภครัฐที่จมลงไปใต้น้ำ น้ำเสียงร้อนรนอย่างเห็นได้ชัด
“มุก”
“ว้าย!!!”
มุกอันดาผวาเมื่อถูกสวมกอดจากทางด้านหลัง ภครัฐโผล่พ้นน้ำขึ้นมาด้วยใบหน้าระรื่น ไม่ได้มีอาการเป็นตะคริวแต่อย่างใด
“พี่รัฐ คนบ้าๆ ๆ รู้ไหมว่ามุกเป็นห่วงแค่ไหน ถ้าพี่รัฐเป็นอะไรไป มุกจะอยู่ได้ยังไง ทำไมเป็นเด็กเลี้ยงแกะแบบนี้ ทำให้คนอื่นเป็นห่วง นี่แน่ะๆ ๆ คนบ้าๆ ๆ” หญิงสาวทุบอกแกร่งด้วยความโมโหเมื่อถูกเขาหลอกเข้าให้
“มุกเป็นห่วงพี่เหรอ”
ภครัฐถามอย่างจริงใจ หัวใจเป็นสุขจนพองโต
“ก็ใช่น่ะสิคะ มาล้อเล่นกับความรู้สึกกันได้ยังไง” มุกอันดาทุบอกเขาอย่างโมโห
“แค่รู้ว่ามุกเป็นห่วงพี่ก็ชื่นใจจะแย่ อยากจะทุบพี่ให้ตายก็ทุบไปเลย พี่ยอมตายถ้าทำให้มุกหายโกรธ” เขาบอกอย่างจริงจัง
มุกอันดาเลิกทุบตีมองสบตากับชายหนุ่มที่มองเธอ
