หลังจากรับประทานอาหารเย็นแล้วกีรติกาก็ออกมานั่งดูทีวีที่ห้องรับแขกส่วนป้าภรณ์ก็กลับเข้าห้องพักของเธอที่อยู่ด้านหลังของตัวบ้านซึ่งปกติแล้วป้าภรณ์จะไม่ได้พักอยู่ที่นี่แต่เพราะช่วงนี้วิคเตอร์ไม่อยู่เธอเลยรับหน้าที่อยู่เป็นเพื่อนกีรติกาหรืออีกนัยหนึ่งก็คือคอยเฝ้าหญิงสาวไม่ให้หนีไปไหน
กีรติกานั่งทำงานเพลินๆ เสียงโทรศัพท์บ้านก็ดังขึ้นซึ่งตั้งแต่เธอมาอยู่ที่นี่ก็เพิ่งจะเคยได้ยินเสียงโทรศัพท์เป็นครั้งแรกหญิงสาวรีบเดินไปรับอย่างรวดเร็ว
“สวัสดีค่ะ”
“ฉันเองนะ”
“คุณวิคเตอร์เหรอคะ”
“อือ ตอนกลางวันเธอโทรหาฉันใช่ไหม”
“ใช่ค่ะฉันอยากถามว่าเมื่อไหร่คุณจะกลับ”
“ทำไมคิดถึงฉันมากขนาดนั้นเลยเหรอ”
“เปล่าเพียงแต่ฉันมีธุระจะคุยกับคุณ”
“จะคุยเรื่องเดิมๆ อีกแล้วใช่ไหม ฉันขี้เกียจจะคุยกับเธอเรื่องนี้แล้วนะ”
“เปล่าฉันไม่ได้จะคุยเรื่องเดิมสักหน่อยฉันก็แค่อยากให้คุณพาไปที่กาสิโนอีก”
“ทำไมถึงอยากไปที่นั่นล่ะ”
