“คุณวิคเตอร์เหรอคะ” กีรติกาหยุดตีและเดินถอยไปอยู่ห่างๆ
“ก็ฉันน่ะสิ เธอคิดว่าใคร” เขาพูดแล้วนั่งบนเตียงขณะที่เอามือลูบไปบนแขนของตัวเองที่หญิงสาวเอาแขวนเสื้อฟาดไปเมื่อครู่
“ฉันขอโทษ แล้วคุณมาได้ยังไงไหนว่าพายุเข้าแล้วคุณมาได้ยังไง”
“อย่าถามว่ามายังไงเลยถามว่ามาทำอะไรดีกว่า” เขาพูดแล้วเดินเข้าไปใกล้กีรติกาจากนั้นก็หยิบไม้แขวนผ้าในมือเธอออก
“ไม่ต้องมาใกล้ขนาดนี้ก็ได้”
“ทำไมกลัวฉันเหรอ”
“ฉันไม่เคยกลัวคุณแต่ก็ไม่อยากให้คุณอยู่ใกล้”
“ฉันว่าเธอกำลังกลัวใจตัวเอง”
กีรติกานิ่งเพราะดูเหมือนวิคเตอร์พูดถูกเธอกลัวใจตัวเองเวลาที่อยู่ใกล้เขาแบบนี้
“คุณพูดอะไรไม่รู้เรื่อง นี่มันดึกแล้วฉันว่าคุณกลับไปที่ห้องคุณเถอะมีอะไรค่อยคุยกับพรุ่งนี้ก็ได้ ตอนนี้ฉันง่วงแล้ว”
“แต่ฉันยังไม่ง่วงและฉันต้องทำโทษเธอที่เธอทำร้ายร่างกายฉัน”
“ฉันก็ขอโทษไปแล้วไง”
“ฉันอยากได้คำขอโทษแบบอื่น”
“ยังไง”
“ไม่เห็นต้องถามเลย
