เมื่อวิคเตอร์เดินออกจากห้องไปแล้วกีรติกาก็ลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว เธอไม่มีแรงจะลงไปทานอาหารที่ห้องอาหารจึงโทรสั่งอาหารขึ้นมาทานบนห้องเพราะตอนนี้หญิงสาวไม่สนใจอีกต่อไปแล้วว่าจดหมายที่ส่งไปนั้นจะถึงมือคุณสุธีหรือเปล่าเนื่องจากตอนนี้ผู้ชายคนที่เธอเจอเมื่อคืนกำลังจะพาเธอหนีไปจากที่นี่
หญิงสาวโทรไปยังล็อบบี้เพื่อให้ต่อสายไปยังเบอร์โทรศัพท์ที่ได้มาเมื่อคืนเพราะอยากมั่นใจว่าเขายังจำเรื่องที่คุยกันได้และจะพาเธอไปจากที่นี่จริงๆ
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีค่ะ คุณนี่ฉันเองนะคะ”
“อ๋อ คนที่เราเจอกันเมื่อคืนใช่ไหม”
“ใช่ค่ะฉันเอง”
“ผมยังไม่รู้ชื่อคุณเลย”
“ฉันว่าเราไม่รู้ชื่อกันน่าจะดีกว่าค่ะเพราะท้าไปถึงภูเก็ตแล้วเราก็คงก็คงต่างคนต่างไป”
“ถ้าอย่างงั้นก็ได้ครับเอาเป็นว่าคุณจะมาตามนัดใช่ไหม เรือน่าจะมาถึงเวลาบ่ายสองโมงครึ่งนะครับ”
“ค่ะ ฉันจะลงไปรอที่ท่าเรือตามเวลานะคะ ที่ฉันโทรมาก็เพื่ออยากจะย้ำกับคุณอีกทีว
