สามวันต่อมา
โรสรินเลี้ยงลูกคนเดียวตามลำพัง ถึงแม้จะเจ็บแผลแต่เธอก็เกรงใจแพรไหม ถ้าหากมีอะไรที่เธอพอจะทำได้เธอก็จะทำเอง เพราะเธอไม่อยากให้แพรไหมต้องมาลำบากกับเธอไปมากกว่านี้
“วันนี้โรสก็ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วนะ” แพรไหมที่ไปถามพยาบาลมาก็รีบบอกโรสรินทันที
“วันนี้เหรอคะ?” หญิงสาวถามย้ำอีกครั้งเพราะเธอยังไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลย
“ใช่จ้ะ” แพรไหมพยักหน้าตอบอีกครั้ง
“โรสยังไม่ได้หารถที่จะมารับเลยค่ะ” โรสรินไม่มีรถส่วนตัวเธอจึงคิดหนักกลัวจะหารถกลับบ้านไม่ได้
“เดี๋ยวคุณพัฒน์จะมารับ” แพรไหมรีบตอบเพื่อให้โรสรินสบายใจทันที เพราะเธอได้โทรไปบอกเจ้านายเอาไว้เรียบร้อยแล้ว
“ค่ะ งั้นเดี๋ยวโรสไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ”
“จ้ะ”
“โรสฝากพี่แพรไปรับยากับจ่ายเงินให้โรสได้ไหมคะ” หญิงสาวหันไปส่งสายตาอ้อนวอนแพรไหม เพราะถ้าหากจะให้เธอเดินไปเอง เธอก็คงจะเดินไปไม่ไหว
“ได้จ้ะ” แพรไหมรีบตอบรับทันที เรื่องเล็กน้อยแค่นี้เธ
