ภายในห้องไอซียู
โรสรินนอนเหยียดตัวตรงอยู่บนรถเข็น ซึ่งภายในห้องก็มีผู้ป่วยเพียงแค่ไม่กี่คน พยาบาลก็คอยเดินมาถามอาการเธออย่างใกล้ชิด โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว แต่สำหรับคนที่อยู่คนเดียวแบบเธอกว่าเวลาจะผ่านไปได้แต่ละนาทีถือว่าเป็นช่วงเวลาที่ยาวนานมากสำหรับเธอ
ร่างบางนอนมองซ้ายมองขวาร่างกายที่ไร้ความรู้สึกในตอนนี้ก็เริ่มมีความรู้สึกบางอย่างแทรกเข้ามา หลังจากที่รู้สึกเพียงนิดก็เริ่มเพิ่มมากขึ้นจนแทบทนไม่ไหว
“เป็นยังไงบ้างคะ? มีอาการผิดปกติอะไรหรือเปล่า” เสียงของพยาบาลเดินเข้ามาถามอาการ
“ผ่านไปกี่นาทีแล้วคะ” โรสรินรีบถามถึงเวลาซึ่งเธอพยายามมองหานาฬิกาติดผนังแล้วแต่ก็ยังไม่เห็น
“ผ่านมาครึ่งชั่วโมงแล้วค่ะ ตอนนี้มีอาการอะไรผิดปกติไหมคะ” พยายามตอบในเรื่องที่คนป่วยอยากรู้ก่อนจะถามเข้าเรื่องตามหน้าที่อีกครั้ง
“เริ่มปวดแผลค่ะ ปวดมากขึ้นเรื่อยๆ” โรสรินตอบไปตามความรู้สึกของตัวเอง
