หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
ฟาร์ริกซ์ยังคงใจเย็นและอ้อนโรสริสทุกวัน แต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อเธอตีตัวออกห่างและมอบเวลาที่มีทั้งหมดให้กับลูกเหมือนเดิม ซึ่งเขาก็พยายามใจเย็นและพยายามที่จะเข้าใจเธอ ทว่า… ความอดทนของคนก็ย่อมมีขีดจำกัดกันทั้งนั้น
“กลับห้องไปนอนกันครับ” ชายหนุ่มเอ่ยชวนหญิงสาวในขณะที่อยู่ในห้องของลูกสาวและตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว แต่โรสรินก็ไม่ยอมกลับห้องสักที
“พี่ฟาร์ไปนอนก่อนเลยค่ะ โรสขออยู่กับลูกก่อน” โรสรินก็เหนื่อยไม่อยากจะกลับห้องเพื่อเอาใจสามี เธอเหนื่อยจนอยากจะนอนอยู่กับลูกไปเลย จะได้ไม่ต้องกลับห้องไปทะเลาะกันอีก
“ทำไมต้องอยู่กับลูก” น้ำเสียงนิ่งเรียบเอ่ยถามด้วยความรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันที
“ก็โรสต้องดูลูก ต้องปั๊มนมค่ะ” โรสรินพยายามอธิบายอย่างใจเย็นและมีเหตุผล เธอไม่อยากให้ทุกอย่างแย่ไปกว่านี้
“อีกแล้วเหรอ”
ฟาร์ริกซ์ถึงกับทำหน้าเซ็งเมื่อไม่ได้ดั่งใจตัวเองสักอย่าง ทั้งๆ ที่ตลอดหนึ่งอาทิต
