เป็นอีกวันที่ฟาร์ริกซ์ประชุมและทำงานไม่รู้เรื่องเมื่อเขาเอาแต่เป็นห่วงภรรยาที่กำลังไม่สบาย สายตานิ่งเรียบจ้องมองโทรศัพท์อยู่แทบจะตลอดเวลา เพราะกลัวว่าจะไม่ได้ยินเสียงในตอนที่โรสรินโทรมา แต่มองแล้วมองเล่าโทรศัพท์ก็ยังคงไร้การการแจ้งเตือนอยู่ดี
ส่วนทางด้านโรสรินที่นอนหลับพักผ่อนอยู่ก็หวังว่าอาการตัวเองจะดีขึ้น ทว่าทุกอย่างกลับไม่เป็นอย่างที่เธอคิด เมื่อยิ่งนอนยิ่งไม่อยากจะลุกไปไหนทำให้เธอนอนหลับยาวไปจนเกือบจะถึงตอนเที่ยงของวัน
“คุณโรสคะ” แม่บ้านที่ได้รับคำสั่งจากฟาร์ริกซ์ว่าให้อยู่เป็นเพื่อนโรสริน แต่เมื่อเห็นว่าโรสรินนอนหลับไปนานจึงเดินเข้ามาปลุกเพื่อถามอาการ
“ค่ะ” โรสรินตอบรับเสียงเบาพร้อมกับค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา
“เป็นยังไงบ้างคะ?” แม่บ้านยังคงถามต่อด้วยความเป็นห่วง
“ดีขึ้นแล้วค่ะ”
“ไปอาบน้ำแล้วทานข้าวเลยไหมคะ ตอนนี้ก็จะเที่ยงแล้ว”
“อะไรนะคะ จะเที่ยงแล้วเหรอคะ” โรสรินถามย้ำด้วยความต
