หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
ตั้งแต่โรสรินท้องทุกคนในบ้านรวมไปถึงแม่บ้านต่างก็ดูแลเธอเป็นอย่างดี ถึงแม้ว่าเธอจะถูกห้ามเรื่องทำงานบ้านทุกอย่าง แต่เธอก็อยู่เฉยๆ ไม่ได้อยู่ดี อย่างน้อยให้เธอได้ทำอาหารบ้างก็ยังดี
แต่กว่าที่เธอจะขอฟาร์ริกซ์ได้ก็ใช้เวลาอยู่หลายวัน กว่าเขาจะยอมใจอ่อนยอมให้เธอทำอาหารก็มีข้อแลกเปลี่ยนว่าทุกครั้งที่ทำอาหารจะต้องมีแม่บ้านคอยช่วยทุกครั้ง
ซึ่งโรสรินก็ยอมทำตามที่เขาบอกเพราะเธออยากทำอาหารและไม่อยากจะอยู่เฉยๆ ให้เป็นภาระของใคร เพราะเธอแค่ท้อง เธอไม่ได้ป่วยเป็นโรคอะไรที่ร้ายแรงสักหน่อย
“ได้ข่าวว่าที่บ้านนี้มีข่าวดีเหรอ”
น้ำเสียงที่คุ้นเคยทักทายขึ้นมาในตอนที่โรสรินกำลังนั่งเล่นอยู่อย่างอารมณ์ดีและเป็นช่วงเวลาเดียวกันกับที่ฟาร์ริกซ์ออกไปทำงานแล้ว
“คุณน้า!” หญิงสาวมองไปยังต้นเสียงของแขกที่ไม่ได้รับที่กำลังยืนเชิดหน้าอยู่ราวกับคนที่ไม่รู้สึกอะไร
“เมื่อไหร่แกจะเลิกตกใจที่เห็นฉันมาส
