จันทร์เข้าขาแยกกับพี่ชายและน้องสาวมาแล้ว หล่อนยังเห็นว่าคมเพชรติดต่อมาอยู่ คิดว่าถ้าไม่รับสายแล้วคุยกัน เขาคงโทรอยู่อย่างนี้ทั้งคืนไม่ยอมนอนเป็นแน่... หล่อนจึงต้องยอมรับสายของเขาทั้งที่จะแกล้งทอดเวลาออกไปสักหน่อยเพราะคิดว่าตนกำลังได้เปรียบเขาแต่ก็ทนไม่ไหวเมื่อเห็นสายเรียกเข้าที่ไม่เคยหยุด เกรงว่าเขาจะไม่หลับไม่นอนนั่งโทรอยู่ทั้งคืนแล้วหล่อนเองก็จะหลับไม่ลงไปพร้อมๆ เขาด้วย...
“สวัสดีค่ะ” น้ำเสียงทักรื่นเริงแม้รู้ว่าปลายสายคงอารมณ์ไม่ดีนัก... หล่อนกับเขาไม่ได้มีเรื่องขัดแย้งอะไร เรื่องที่ต้องแยกกันก็เป็นเหตุผลคนอื่น ดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลที่หล่อนจะต้องเคืองขุ่นกับเขาเมื่อรู้สึกดีกับเขาขนาดนั้น
“ทำไมไม่รับสายผมเลย อย่ามาอ้างด้วยนะว่าพี่ชายไม่ให้คุย ผมรู้ว่าพี่คุณไม่ได้ห้ามคุณแน่ๆ” คมเพชรระดมยิงคำถามกับหล่อนด้วยเสียงหงุดหงิดผ่านตามสายมา
“เพิ่งแยกกับพี่ชายมาที่ห้องนอนนี่เองค่ะ ไม่อยากรับสายคุ
