ประตูห้องจันทร์เจ้าขาถูกเคาะ หล่อนนั่งตัวแข็งทื่อ... ลนลานทำอะไรไม่ถูก หลังจากที่เดินเข้าห้องมาแล้วหล่อนก็ร้องไห้ รู้เพียงแต่ว่าคมเพชรออกจากบ้านไปพร้อมวาววารีแต่หล่อนไม่รู้ว่าเขากลับมาหรือไม่... หญิงสาวมองผ้าที่หล่อนเอามาซับเลือดที่แขนแล้วก็หันรีหันขวาง จนประตูห้องเปิดมาเอง หล่อนถึงค่อยถอนหายใจที่เป็นแม่แก้ว...
เห็นกล่องปฐมพยาบาลในมือของแม่แก้วแล้วดวงตากลมโตก็จ้องหน้าอีกฝ่ายด้วยสายตาเต็มไปด้วยคำถาม...
“เลือดหยุดไหลหรือยังคะ แม่แก้วมาทำแผลให้” เสียงอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ทำให้จันทร์เจ้าขาพยักหน้า พึมพำขอบคุณ...
“แผลใหญ่เชียวนะคะนั่น” แม่แก้วอุทานเมื่อจับจันทร์เจ้าขานั่งแล้วดูแผลที่เป็นรอยเล็บสี่นิ้ว ไม่ได้ลึกมากแต่ก็ทำให้ลำแขนขาวกลมกลึงช้ำและมีรอยแผลซึ่งไม่ควรจะมี “ไปหาหมอดีกว่าค่ะ ทำแผลเฉยๆ ไม่น่าจะเอาอยู่”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะแม่แก้ว... ก่อนหน้านี้ไม่นานมีดบาดมือพระจันทร์พระจันทร์ฉีดยาบาด
