หลังจากที่เหล่านางกำนัลแต่ตัวให้เธอเสร็จสิ้น ม่านถัวก็ยกน้ำชาให้เธอ พุดตานรับไว้มาดื่มหนึ่งคำ แล้วมองอาหารที่จืดชืดเช่นทุกวัน ยกเว้นว่าวันไหนที่เธอได้กินหม่าล่ากับม่านถัว รุ่ยอันและอ้วนเสี้ยว หรือไม่ก็ดื่มกินกับเหล่าสหาย พุดตานเองเริ่มเบื่ออาหารจำเจพวกนี้เต็มทนแล้ว ในหัวของเธออยากกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแซ่บๆ เช่นรสต้มยำกุ้งอะไรทำนองนี้
“อยากกินมาม่าจัง ที่นี่คงไม่มีสินะ” พุดตานเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงพึมพำ แต่เหล่านางกำนัลกลับได้ยินไม่ถนัด
“ฟูเหรินหมายถึงสิ่งใดเพคะ” ม่านถัวเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“มา...มามา...” รุ่ยอันทวนคำพูดของพุดตาน
“มาม่าจร้า มันคือมาม่า เป็นเส้นยาวๆ สีเหลืองอ่อนหยิกๆ แล้วใส่ผงปรุงมาม่าไปรับรองว่าแซ่บ แต่ที่นี่ไม่มีสินะ สงสัยต้องทำขึ้นมาเองเสียแล้ว” พุดตานเอ่ยบอก
“แสบ...แสบ...” อ้วนเสี้ยวเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอพูด เช่นเดียวกับม่านถัวและรุ่ยอัน
“แซ่บ
