บทที่ 37
เรียกพี่แล้วกัน
“ถ้ามิกิกับลูกเกิดอันตราย ผมคงไม่ให้อภัยตัวเอง”
วันนี้ใจหล่นไปอยู่ตาตุ่ม ดีที่ยังไม่นอน เลยได้ยินกล้องเตือน วิ่งมาเปิดประตูมือไม้สั่น พอเจอเลยซัดไปหลายหมัด
“โกรธผมได้ เกลียดผมได้ แต่อย่าทิฐิ จนละเลยความปลอดภัยของตัวเองกับลูก”
“.........” มนปรียาไม่มีอะไรจะพูด ชาร์วีพูดถูกทั้งหมด
“นะครับ..พรุ่งนี้ผมจะขนของเข้ามาเลย”
“ก็ได้ ปล่อยได้ยัง อ๊ะ!”
เธอร้องเสียงหลงเมื่อถูกหอมจนแก้มยู่ ไม่พอชาร์วียังเลิกคิ้วทำหน้าระรื่นใส่อีกด้วย
“แก้มนิ่มจัง”
“..........” ไม่กี่ชั่วโมงก่อนยังเล่าให้เด่นคุณฟังอยู่เลยว่าเขาไม่ทำรุ่มร่าม
แล้วตอนนี้คืออะไร?
“อย่านะ!” เธอใช้มือดันหน้าเขาไว้ เมื่อเขาทำท่าจะโน้มตัวลงมาจูบ
“ห้ามเก่ง”
“นายก็ลวนลามเก่ง”
“ไม่เอา..ไม่พูดแบบนี้” ชาร์วีทำเสียงอ้อน
“อะไรเล่า” คนแพ้คนหล่อก็เริ่มเขิน
คลุกคลีอยู่ด้วยกันเกือบทุกวัน กินข้าวด้วยกันเกือบทุ
