บทที่ 20
หวั่นไหวอีกครั้ง
จากคิดว่าชาร์วีจะพากลับบ้าน แต่เขากลับพามาร้านอาหารกึ่งคลับย่านใจกลางเมือง ด้วยความหรูหรามนปรียาจึงนั่งตัวลีบ ไม่กล้ามองไปทางไหน เอาแต่ตักล็อบสเตอร์อบชีสเข้าปาก หวังให้ความอร่อยช่วยบรรเทาความประหม่า
“กินอย่างอื่นด้วยสิ”
ร่างภายใต้ชุดนักศึกษาเบียดชิด ท่อนขาแกร่งแนบกับขาเนียน ทั้งคู่นั่งบนโซฟาครึ่งวงกลมจึงทำให้เขาสามารถโอบเอวเธอได้
“ก็กินอยู่..อย่าเร่ง”
“สเต๊กแซลมอนก็อร่อย..ผมตักให้”
ชายหนุ่มตักอาหารวางบนจานอย่างเอาใจ หญิงสาวก็ไม่ปฏิเสธ โลกจะถล่มดินจะทลายก็ขอกินของอร่อยไว้ก่อน อิ่มแล้วค่อยกลับมาเครียดใหม่ก็ได้
“ขอบคุณนะ”
คงเป็นรอยยิ้มแรกที่ชาร์วีได้รับหลังจากถูกเมิน
“ไหนชาร์บอกหิว..ยังไม่เห็นกินอะไรเลย”
“พูดไปแล้วว่าไม่ได้หิวข้าว”
ถือโอกาสใช้นิ้วพันผมเธอเล่น จับจ้องปากที่กำลังบดเคี้ยวอาหารไม่วางตา ขนาดไม่แต่งหน้าพี่สาวยังน่ารักเลย
“อ๋อ”
ตอบแค่
