เล่ห์คนเถื่อน

ตอนที่ 1 1/3

"มึงทำแบบนี้ทำไมวะคราม มึงรู้ตัวไหมเนี่ยว่ามึงกำลังสร้างปัญหา" นิรามโวยวายออกมาทันทีที่ไอ้เพื่อนตัวดียอมคายจนหมดเปลือก บอกทุกอย่างที่มันคิดที่จะทำ

แต่จะพูดว่าคิดที่จะทำมันก็ไม่ถูกหรอก เพราะมันไม่ทันแล้ว มันทำลงไปแล้ว มันกำลังสร้างปัญหา มันกำลังใช้เชือกผูกรัดตัวเองจนยุ่งเหยิงไปหมด สุดท้ายตัวมันนั่นแหละที่จะแก้ทุกอย่างไม่ได้

เป็นเพื่อนกันมายี่สิบปี มารู้วันนี้เลยว่าเพื่อนกูโง่ฉิบหาย!

"…มึงจะโวยวายทำไม" ใบหน้าหล่อเหลาติดรำคาญจนนิรามนึกหมั่นไส้

"แบบนี้มึงยังจะไม่ให้กูโวยวายงั้นเหรอ"

"กูคิดทุกอย่างมาดีแล้ว"

"พี่ชายเขาทำน้องมึงท้อง มึงเลยบังคับเอาน้องสาวเขามาเพื่อบีบให้คนเหี้ยๆ แบบนั้นมารับผิดชอบน้องมึงนี่นะ?"

"...."

"ถ้าไอ้เพลิงมารับผิดชอบน้องมึง มึงจะปล่อยเขาไป แต่ถ้าไอ้เพลิงไม่มารับผิดชอบ มึงจะทำยังไงกับเขา มึงจะขังเขาไว้รอรับใช้แบบนี้หรือไง"

"เออ ขังไว้รับใช้" ถุยเถอะ ได้ยินแบบนี้กูถุยรอเลย

ขังไว้รับใช้…

หรือขังไว้รอรับใช้เขากันแน่…

เล่นจับคุณหนูตัวขาว หน้าสวยเบอร์นั้นมาน่ะ มีแต่มันนั่นแหละจะไปก้มหัวรับใช้เขา มึงพลาดแล้วคราม พลาดตั้งแต่พาเขามาที่นี่แล้ว

"...มึงก็รู้ว่ากูไม่มีทางเลือก คะนิ้งท้องโตขึ้นทุกวัน ถ้ากูไม่บีบไอ้เหี้ยเพลิงด้วยวิธีนี้ คะนิ้งขู่จะเอาเด็กออก" คนบอกเบือนหน้าออกไปอีกทาง เขาเหลือน้องสาวเพียงคนเดียว คะนิ้งคือคนเพียงคนเดียวที่เป็นครอบครัวของเขา อะไรที่น้องต้องการ เขาทำให้ได้ทุกอย่างอยู่แล้ว

ต่อให้ต้องเลวในสายตาใครก็ตาม…

"คะนิ้งพูดแบบนี้มันก็ไม่ถูกนะเว้ย แล้วมึงก็ทำไม่ถูกนะคราม คุณเพียงไม่รู้อะไรกับเรื่องนี้ด้วยเลย เขาไม่ควรต้องมาซวยแบบนี้ บางทีคะนิ้งควรรู้ตัวนะว่ากำลังเป็นสาเหตุที่ทำให้มึงทำชั่วอ่ะ" ด่าหมดไม่สนน้องใคร กูจะด่าแล้วใครจะทำไม นิสัยแบบคะนิ้งมันควรต้องโดนสักที

"ปล่อยให้กูเลวไปเถอะ กูทำทุกอย่างได้เพื่อน้องกู" ไอ้ห่านี่ก็ทำเหมือนคนทั้งโลกไม่รู้ว่ามันรักน้องมาก แต่มันคนละเรื่องกันเว้ย รักน่ะได้ แต่ไม่ควรสนับสนุนอะไรที่มันผิดๆ ไหมวะ

"ทำเพื่อน้อง แต่คนอื่นต้องมาเดือดร้อนมันก็ไม่ถูกไหมวะ"

"เบาได้เบานะมึงอ่ะ อย่าลืมว่ามึงมีเมียแล้ว เห็นสวยหน่อยมึงจะมาใจอ่อนนี่มันไม่ได้"

"กูไม่ได้คิดแบบนั้น"

"อมพระวัดไหนมากูถึงจะเชื่อมึง" นิสัยเสือ เหยื่อสวยก็ใจอ่อน ให้มันได้แบบนี้สิวะ

"ไอ้สัดนี่ ระวังตัวมึงให้ดีเถอะ ระวังจะแพ้ภัยตัวเอง"

"แพ้ภัย?"

"เอาเขามาเป็นตัวประกัน อย่าได้พลาดละกัน"

"พลาดเหี้ยไร"

"คนสวยๆ นี่อันตรายจะตาย ยิ่งคุณหนูเพียงขวัญ เขาไม่โง่หรอก เขาไม่ยอมให้มึงทำอะไรกับเขาก็ได้แน่ๆ อย่าคิดว่ามีสิทธิ์ได้ปั่นหัว กูเชื่อว่าเขาต้องสู้กลับแน่"

"แค่ผู้หญิงคนเดียว" ได้ยินแบบนี้กูขำรอเลย จะรอดูว่าคนเถื่อนๆ แบบมันจะต้านแรงกระแทกจากคุณหนูไฮโซที่สวยหยดตั้งแต่หัวจรดปลายเท้านี่แบบไหน

ช่วยไม่ได้แล้วนะ เสือกหาเรื่องปวดหัวเอง!

@ไร่สงคราม

เสียงรองเท้าหนังกระทบกับพื้นกระเบื้องส่งผลให้คนที่นอนหลับตาอยู่บนเตียงขยับเปลือกตาขึ้น ข้างลำตัวมีหญิงสาวที่เด็กกว่าเธอหลายปีนั่งเฝ้าอยู่ไม่ห่าง สีหน้าตื่นตระหนกขึ้นมาทันทีเพียงแค่เสียงตะโกนดังขึ้นจากด้านนอก

"ใบตอง!"

"....!" ใบตองสะดุ้งโหยง ฝ่ามือรีบแตะที่แขนขาวผ่องของคนบนเตียงทันที

"คะ... คุณเพียงขา คุณครามมาตามแล้วค่ะ"

"ทำไมต้องกลัวนายนั่นขนาดนั้นด้วยใบตอง เขาเป็นแค่เจ้านายนะไม่ใช่เจ้าชีวิตของเธอซะหน่อย" คนพูดมองอย่างอ่อนใจ ทำไมทุกคนที่นี่ต้องทำเหมือนกลัวนายนั่นด้วย

"คุณครามสั่งไว้ว่าวันนี้ให้รีบกินข้าวแล้วรีบไปทำงานที่ไร่ค่ะ"

"ไม่ไป ฉันบอกมาหลายวันแล้วนะว่าฉันไม่มีวันไปทำงานที่นั่นเด็ดขาด" แดดแรงจะตาย ขืนเธอออกไปได้เป็นลมแดดแน่

"แต่ว่าคุณคราม..."

"เธอออกไปบอกนายนั่นว่าฉันไม่สบาย"

"มันจะดีเหรอคะ" สีหน้าของใบตองหลุดความกังวลออกมาอย่างเห็นได้ชัด ตั้งแต่ที่คุณหนูเพียงขวัญมาอยู่ที่นี่ได้เกือบสองสัปดาห์ สัปดาห์แรกคือสัปดาห์ของการปรับตัว ให้อยู่เฉยๆ ส่วนสัปดาห์ที่สองเธอต้องไปทำงานที่ไร่ แต่เพียงขวัญก็เอาตัวรอดได้ตลอดด้วยการอ้างว่าไม่สบาย และวันนี้ก็เช่นกัน

ใบตองได้รับคำสั่งให้มาดูแลเพียงขวัญในช่วงที่เธอต้องอยู่ที่นี่ แต่ถึงอย่างนั้น สุดท้ายคนที่เป็นเจ้านายและเป็นคนที่ใบตองควรเชื่อฟังก็คือคนที่ยืนรออยู่ด้านนอกอยู่ดี

"...ทำไมเพียงขวัญไม่ออกไปทำงาน มัวชักช้าอยู่แบบนี้แล้วจะได้เริ่มงานกี่โมง" เสียงห้วนจัดเอ่ยขึ้นพาลทำให้คนฟังใจหล่นวูบ

"คะ... คุณเพียงไม่สบายค่ะ"

"ก่อนหน้านี้ปวดหัว ตัวร้อน ปวดท้อง เวียนหน้า กรดไหลย้อน วันนี้เป็นอะไรอีก" แววตาคมดุมองลูกน้องของตัวเองที่ยืนก้มหน้า ตัวสั่นไม่กล้าสบตา เห็นแบบนี้แล้วรู้เลยว่าได้รับคำสั่งจากคนที่อยู่ในห้องให้ออกมาบอกแบบนี้แน่นอน

สงครามหลุดเสียงผ่านลำคอพลางยกมือขึ้นลูบใบหน้าลวกๆ ที่นี่วุ่นวายมากนับตั้งแต่วันที่เขาลากเธอมาด้วย

"ถอยไป"

"เอ่อ แต่ว่าคุณเพียง..."

"ฉันบอกให้ถอยไป!" คำสั่งของสงครามเด็ดขาดที่หนึ่งเสมอ ใบตองถอยหลังอัตโนมัติ เช่นเดียวกับร่างสูงที่ตรงดิ่งไปที่ประตู

แกร๊ก~

"นายนั่นกลับไปแล้วใช่ไหมจ๊ะใบตอง" คนถามยืนหันหลัง กำลังหยิบโฟมล้างหน้า แปรงสีฟันและครีมอาบน้ำเพื่อที่จะไปอาบน้ำในตอนเช้า

"ป่วยเหมือนใกล้ตายแบบนี้ เรียกให้ไอ้เพลิงมันเอาตัวเองมาแลกกับเธอดีไหม เธอจะได้กลับไปรักษาได้ทันท่วงที"

"นี่นาย!" ร่างแบบบางหันขวับ ตากลมสวยหวานชวนให้หลงใหล แฝงไว้ด้วยความมั่นใจ สบตากับดวงตาคมดุทันที

"คนอื่นไปทำงานแปดโมงเช้า ในขณะที่ฉันให้เธอไปเริ่มงานตอนเก้าโมง สายขนาดนี้แล้วเธอเพิ่งจะไปอาบน้ำเนี่ยนะ"

"ฉันยังไม่ได้บอกว่าฉันจะไปทำงาน"

"แต่อยู่ที่นี่เธอต้องทำงาน"

"ฉันไม่ได้อยากอยู่ที่นี่ โทษตัวเองสิที่ลากฉันมา" เพียงขวัญกอดอกมองหน้า ถ้าเขาไม่เอาแต่ขู่ว่าจะแฉพี่ชายเธอต่อหน้าผู้ถือหุ้นทั้งหมด เธอไม่มีทางยอมตกอยู่ในสภาพนี้แน่ แต่ถ้าเธอไม่ยอมมากับเขา ยอมให้เขาทำในแบบที่ขู่ พี่ชายเธอที่เพิ่งรับตำแหน่งผู้บริหารแทนพ่ออนาคตก็อาจจะจบเหมือนกัน เธอไม่อยากเสี่ยงและไม่กล้าที่จะเสี่ยง

"โทษพี่ชายเหี้ยๆ ของเธอสิ"

"อย่ามาด่าพี่ชายฉันนะ"

"ดีจังเลยนะ พี่ชายทำผิดแต่น้องสาวเอาแต่ปกป้อง สมควรไหมที่ต้องเจอแบบนี้"

"น้องสาวของนายกับพี่ชายฉันเลิกกันก่อนที่น้องสาวนายจะท้อง เอาจริงๆ นะ น้องสาวของนายโอเคเหรอที่จะเรียกให้ผู้ชายที่เขาไม่ได้รักแล้วให้กลับมารับผิดชอบอ่ะ สู้รับค่าเลี้ยงดู กรี้ดดดด" เพียงขวัญถอยหลังแทบไม่ทันเมื่อสงครามก้าวขาเข้ามาหา

"ดูเธอแก้ปัญหาเก่งดีนะ"

"นะ… นี่นายจะทำอะไร ถอยไปนะ" ดวงหน้าซีดเซียวของคนสวยที่เอาแต่กางปีกปกป้องพี่ชายตัวเองส่งผลให้สงครามยิ้มหยัน

"เธออยากลองท้องแล้วผู้ชายไม่รับผิดชอบดูบ้างไหมล่ะ ฉันจะจัดเด็กแฝดเข้าท้องให้ แต่ฉันไม่รับผิดชอบนะ จ่ายค่าเลี้ยงดูเอาแบบที่เธอจะให้พี่เธอทำกับน้องฉันไง"