มิได้รับรู้ว่าถูกจับปลายขาแยกออกจากกันอีกครั้ง
จนเมื่อความร้อนฉ่าจดจ่อแตะสัมผัสอยู่กับกลีบดอกรักอ่อนหวานเธอถึงได้สะดุ้ง แต่เหมือนทุกอย่างจะไม่ทันการเสียแล้วเมื่อลำกายแข็งแกร่งกดแทรกเข้ามาในทันที
“พี่สิงห์!”
พิณทิราร้องอุทานเมื่อความอึดอัดคับแน่นแล่นเข้ามารวมกระจุกอยู่กลางกาย
“อย่ากลัว”
เขาปลอบโยนด้วยความเอ็นดู มือหนาเลื่อนไปกอบกุมสะโพกงามงอนแล้วลูบไล้หนักๆ ให้เธอผ่อนคลาย
“อ๊ะ! พี่สิงห์”
พิณทิราร้องครางอีกครั้งเมื่อความเป็นชายของเขาชำแรกผ่านครึ่งทางเข้าหากลีบดอกรักแรกแย้ม
เธอส่ายหน้าไปมาคล้ายปฏิเสธเขา แต่ความจริงคือความสับสนในความรู้สึกที่แปลกใหม่แบบไม่เคยพบพาน
“ไม่อะไรหืม... ถึงขนาดนี้แล้ว”
เขาลูบใบหน้าสวยอ่อนโยนมองสบตาหวาดหวั่นของอีกฝ่ายนิ่ง
“พี่สิงห์”
“เรียกจัง เดี๋ยวให้เรียกตลอดชีวิต”
พิณทิราตาโตเมื่อได้ยินคำพูดนั้น เธอต้องอยู่แบบนี้กับเขาตลอดชีวิตอย่างนั้นเหรอ เหมือน
