ลูคัสพาแซนดี้ออกจากบ้านหลังนี้เพื่อรอให้เขาจัดการเรื่องข่าวลือนั่น เมื่อรถของภาคินแล่นออกสู่บริเวณบ้านของคุณการ ชายหนุ่มรีบขึ้นสู่ด้านในห้อง พาลูกสาวนอนหลับสนิทวางลงนอนบนอู่เปล ที่นอนประจำของหนูชมจันทร์
น้ำตาคลอหน่วยที่สะกดกลั้นเอาไว้ได้ไม่นานกลับไหลรินออกมาอาบแก้ม คุณการร้องไห้ ปลดปล่อยความเสียใจผสมเจ็บปวดที่รักคนที่เธอไม่มีใจให้ มันเจ็บปวดเหมือนที่พิมลแขเจ็บ
“พ่อไม่เหลือใครแล้วลูกจันทร์ แม่ทิ้งพวกเราไปมีครอบครัวใหม่แล้ว ลูกอย่าจากพ่อไปไหน อยู่กับพ่อนะ พ่อไม่เหลือใครนอกจากลูก”
ลูกชมจันทร์เปรียบเสมือนตัวแทนพิมลแขที่เขาพอจะคลายความเหงา ความคิดถึงสุดดวงใจได้
คุณการเจ็บปวดแทบเจียนตาย นอนกอดหมอนใบใหญ่ใบนั้นมีกลิ่นกายแชมพูอ่อนๆ ติดผมของเมียรักอยู่ข้างใน พลางร้องไห้สะอื้นพร่ำเพ้อถึงคนรัก
“ฮึก ฮื่อๆ น้องแข พี่รักแข แต่แขคงไม่ได้รักพี่อีกแล้วสินะ”
ป้าประนอมสงสารและเห็นใจคุณผู้ชายของบ้านต้อ
