“ยุงยาอย่าจับ” มือเล็กตีเพียะหลังมือของคนเป็นลุงที่วางทาบเต้าอวบอิ่มข้างหนึ่งของจอมนรี
“น้องเฌอจะมาหวงลุงแบบนี้ไม่ได้” ไม่ผิดไปอย่างที่น้องชายทั้ง 2 คนได้พูดไว้ ของที่เคยเป็นของเราจะไม่ใช่ของเราอีกต่อไป เมื่อมีลูก และจนกว่าลูกจะโต ของสิ่งนั้นถึงจะกลับมาเป็นของเราอีกครั้ง แต่สำหรับศิรา ลูกยังไม่ทันจะคลอดแต่กลับถูกหลานครอบครองไปเสียแล้ว
“ได้ นมหนู นมป้าจ๋อมของหนูแย้ว” ในเมื่อป้าสะใภ้ให้นอนด้วย และอนุญาตให้จับนมนอนได้ นมนี้ก็ต้องเป็นของตน
“ลุงกอดป้าจอมทุกคืน จับนมป้าจอมทุกคืน นมป้าจอมจะเป็นของน้องเฌอได้ยังไง”
“แต่คืงนี้หนูกอด ป้าจ๋อมของหนู นมป้าจ๋อมก็ของหนู”
“ป้าจอมของลุงครับ”
“ป้าจ๋อมของหนู ไม่ให้ยุงยาแย้ว หนูฟ้องนะ หนูฟ้องเยยนะ ยุงยาตายเยยนะ” จอมนรีหันขวับมองคนเป็นสามี เขาไปทำอะไรผิดมา เฌอถึงมีเรื่องฟ้อง ศิราถูกหลานข่มขู่โดยที่ไม่รู้ว่าตนทำอะไรผิด แต่กลับรู้สึกผิดเพราะสายตาของภรรยาที
