เวลาเฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อ พอเห็นเดล เอวา และตองนวล เดินออกมาจากช่องทางผู้โดยสารขาออกก็รีบวิ่งเข้าไปหาด้วยความดีใจ
“เวลามารอรับตาที่สนามบินเลยเหรอลูก อ้าว...” เดลย่อตัว กางแขนรอรับหลานสาวเข้าสู่อ้อมกอด แต่เวลากลับวิ่งเลยไป เอวาหัวเราะคนเป็นสามีที่รอรับหลานเก้อ
“ยายนวงมาแย้ว ยายนวงของเวยา เวยาคิดถึงฉุด ๆ ยายนวงไม่ไปนาง ๆ แย้วนะ เวยาทอมางหัวใจ” เวลากอดตองนวลด้วยความคิดถึง เสียงใสโปรยคำหวานเจื้อยแจ้ว ยายนวลมาแล้ว ยายนวลของเวลา เวลาคิดถึงสุด ๆ ไม่ให้ยายนวลไปนาน ๆ แล้วนะ เพราะเวลาทรมานใจ
“ยายก็คิดถึงเวลาที่สุดเลยค่ะ” ตองนวลหอมแก้มเด็กหญิงตัวน้อย
ที่ตนอุ้มด้วยความคิดถึง เลี้ยงแล้วนับวันก็ยิ่งรัก
“ไปเอามาจากไหนคะทรมานหัวใจเนี่ย” เอวามันเขี้ยวความช่างพูดของหลานสาว
“เวยาคิดเองได้ เวยาคิดถึงคุงยายด้วย” เวลาโผหาคนเป็นยาย แล้วหอมแก้มด้วยความคิดถึง
“ยายก็คิดถึงเวลาลูก คุณตาจะร้องไห้แล้วค่ะ” ได้ยิน
