“ยุงฉิยากลับมาแย้ว ยุงฉิยาย้องไห้แง ๆ ไหม” เวลากระโดดตัวลอยเข้าสู่อ้อมแขนของคนเป็นลุงที่ไม่ได้เจอกันเกือบหนึ่งเดือน ความเป็นเด็กทำให้คิดไปว่าลุงศิราต้องร้องไห้ตอนที่จากป้าจอมมา
“ลุงโตแล้ว ไม่ร้องไห้เป็นเด็กแล้วครับ” ศิราหอมแก้นนุ่มนิ่มของหลานสาว
“ยุงฉิยาว่าเวยา”
“ลุงยังไม่ได้ว่าอะไรเวลาเลยนะ” ศิราแปลกใจที่จู่ ๆ หลานสาวตัวน้อยก็กอดอกหน้างอเง้า โกรธเคืองเขาขึ้นมาเสียอย่างนั้น
“ว่าเวยา เวยาเป็งเด็กย้องไห้แง ๆ”
“ยุงฉิยา หนูมาหา” ฟ้ากับฝนวิ่งเข้ามากอดคนเป็นลุงด้วยความดีใจ
“คิดถึงหมูฟ้า หมูฝน จังเลยครับ” ศิราก้มลงไปหอมแก้มหลานสาวฝาแฝด ทั้งที่ยังอุ้มเวลา
“โป้งยุงฉิยาแย้ว ว่าหนูเป็งหมูได้ไง” ตอนนี้หลานสาวตัวน้อย
ทั้ง 2 พากันโกรธเคืองลุงศิรา
“ลุงล้อเล่นครับ ไม่โกรธลุงนะครับ” ศิรารีบง้องอนหลานสาวเป็นการด่วน
“ฉิบ ๆ หายโป้งเยย”
“ได้แบงก์เทา 10 ใบหายโกรธลุงเลยเนอะ”
“หายเยย”
“สแกนได้ไหม
