ศิราหลับไปอย่างง่ายดายด้วยความอ่อนเพลียจากการเสียเลือด จอมนรีก็หลับไปในอ้อมกอดอบอุ่นเช่นกัน ก่อนจะรู้สึกตัวตื่นใน 2 ชั่วโมงต่อมา จึงได้โอกาสลงจากเตียง หากใครเข้ามาเห็นเธอกับเขากอดก่ายกันบนเตียงคงได้ทำหน้าไม่ถูกเป็นแน่ แต่ยังไม่ทันจะหย่อนเท้าลงจากเตียง ประตูห้องพักผู้ป่วยก็เปิดกว้าง
“เหนือมาให้กำลังใจลุงศิราแล้ว”
“น่านมาให้กำลังใจลุงศิราแล้ว”
“เหนือ น่าน ไม่เสียงดังสิ ลุงศิราพักผ่อนอยู่ ว่าแต่ป้าจอมขึ้นไปทำอะไรบนเตียงลุงศิราคะ”
“เอ่อ...” จอมนรีรีบลงจากเตียง ใบหน้าแดงปลั่งด้วยความเขินอาย เพราะไม่ได้มีแค่เดวา เหนือ และน่าน แต่ยังมีเดล เอวา ธนรัช จันทภา ธารา นีรา และเรน รวมทั้งเวลาที่อยู่ในชุดผู้ป่วย มีแผ่นแปะลดไข้ติดที่หน้าผาก โดยมีคนเป็นพ่ออุ้ม
“ป้าจอมต้องดูแลลุงศิราแบบใกล้ชิด เหนือรู้”
“ป้าจอมต้องดูแลลุงศิราแบบชิดใกล้ น่านรู้”
“ป้าจอมหน้าแดงแจ๋เลย” เดวาหัวเราะคิกคัก ยิ่งทำให้จอมนร
