ทุกคนนั่งล้อมวงกินข้าวเย็นกันแบบเรียบง่าย เด็ก ๆ กินข้าวเอร็ดอร่อยเป็นพิเศษ เพราะกับข้าวเป็นสารพัดเมนูปลาที่จับมากับมือ ทั้งปลาช่อนเผา ห่อหมกปลาช่อน ปลานิลทอด ต้มยำปลาช่อนใบมะขามอ่อน และไข่เจียวที่เด็ก ๆ ช่วยกันเก็บไข่มาจากเล้าเป็ด
“หย่อย ๆ”
“เด็กเมกา แต่เปิบข้าวเก่งกว่าเด็กที่เกิดและโตที่ไทย” ช้อนไม่จำเป็นสำหรับเพลิงกับพราว เพราะทั้งคู่ใช้มือกินข้าว นอกเสียจากจะซดน้ำต้มยำแบบใส่พริกน้อยสำหรับเด็ก
“เมจังชวนลูกจกข้าวเหนียวบ่อยครับ มีเวลาว่างเป็นชวนลูกทำส้มตำ”
“อยากกิงฉ้มตำป๊อก ๆ” เพียงได้ยิน พราวก็อยากกินส้มตำขึ้นมาทันที
“ไว้พรุ่งนี้ขากลับ เราค่อยแวะกินนะคะ แถวนี้น่าจะมีร้านส้มตำอร่อย ๆ หลายร้าน วันนี้กินปลากันก่อนเนอะ” ตังเมบอกลูกสาว
“กิงปลาบำยุงหมอง จะได้หยาด ๆ ไม่นับเยกผิดเหมืองอาปลีกับอาปลัง” พราวเหน็บแนมคนเป็นอาที่อยู่ในวัยเดียวกัน
“แกล้งนับผิดหยอก จริง ๆ แย้วหยาดฉุด ๆ” ปลีเพี
