“แง ~~” เสียงร้องไห้ของปลีกับปลังดังลั่นด้วยความเจ็บแสบยามที่สำลีชุบแอลกอฮอล์สัมผัสรอบ ๆ บาดแผลที่หัวเข่า
“อยากซิ่งเวลาเจ็บตัวไม่ต้องร้องค่ะ พี่เฌอยังไม่ร้องเลยเห็นไหม” จอมนรีทำแผลให้ปลี ศิราทำแผลให้ปลัง ส่วนเฌอที่ได้รับบาดเจ็บที่ฝ่ามือ ธาราเป็นคนทำแผลให้
“หนู...ร้อง...ไม่...ได้...แบน...อยู่” เฌอบอกป้าสะใภ้ ที่ตนไม่ร้องเพราะถูกน้องชายทั้ง 3 นั่งทับอยู่ต่างหาก
“ทางดี ๆ มีเยอะแยะ แต่กลับพาน้องไปซิ่งทางที่เป็นเนิน” คะนิ้งว่าลูกสาว มีทางดี ๆ มากมายให้ขับรถเล่น แต่กลับพาน้อง ๆ ไปเล่นที่สวนส้ม แล้วยังเลือกเล่นตรงที่เป็นทางลาดชันอีก
“ทางดีไม่มัน ลงเนินฟิ้วเลย มันสุดยอด”
“ช่าย ~~ มังฉุด ๆ เยยอานิ้ง” น้ำตายังเอ่อคลอ แต่ปลีกับปลังก็ยังเห็นด้วยกับพี่เฌอ
“แล้วเป็นไงล่ะ ฟิ้วเลย ได้แผลเลย ยังจะมันสุดยอดอีกไหม”
“มัน/มัง/มัง” เฌอ ปลี และปลัง ไม่ได้เข็ดหลาบกันเลย
“ชอบซิ่งกันแบบนี้ทำสนามแข่งรถเลยด
