ค่ำคืนนี้ฝนตกพรำ ๆ กระทบพื้นและใบไม้ มีเสียงลม ฟังเพลิน ๆ และช่วยขับกล่อมให้หลับสบาย
“สิ่งที่ทำให้เหนื่อยกับสิ่งที่ทำให้หายเหนื่อยคือสิ่งเดียวกัน เฮียว่าไหม” จอมนรีมองใบหน้าเกลี้ยงเกลาของลูก ๆ ที่นอนเรียงรายหลังจากเล่นกันจนเหนื่อย
“แต่กับจอม เฮียไม่เคยเหนื่อยเลยนะ” ศิราละมือที่ตบก้นกล่อมปลีกับปลังที่หลับไปแล้ว แล้วขึ้นมาบนเตียง แขนแข็งแรงโอบกอดภรรยา จมูกโด่งคมสันประทับแก้มนวลอย่างแสนรัก
“เฮีย...” จอมนรีกลัวลูกตื่นมาเห็น แม้จะรู้ดีว่าศิราไม่ทำประเจิดประเจ้อไปกว่านี้ยามมีลูกนอนร่วมห้อง หากอยากสร้างความสุขสมให้แก่กัน ทั้งคู่ก็จะพากันไปยังอีกห้อง
“ยูกยังไม่หยับเยย” ปลีกับปลังลุกขึ้นมานั่งตาแป๋ว ป่วนทั้งสองแรง ๆ ด้วยความมันเขี้ยว
“ปะป๊า หม่าม้าจุ๊บแยง”
“หม่าม้ารักปลีกับปลังมากไงครับ”
“จุ๊บแยง ยักแยงมาก ปะป๊าจุ๊บแยง ๆ” ปลีกับปลังอยากให้คนเป็นพ่อรักมาก ๆ จึงให้จุ๊บแก้มตัวเองแรง ๆ
“รักส
