แง ~~
เสียงร้องเพลงอันไพเราะถูกแทนที่ด้วยเสียงร้องไห้ของคุณอากับคุณหลานวัยสามขวบที่ได้รับบาดเจ็บจากตกเครื่องเล่นสนาม แขน ขา เป็นแผลถลอก หน้าผากบวมปูดเป็นลูกมะนาว
“ไม่ต้องร้องครับ ตรงนี้มีหมอตั้งสองคน หรือจะให้ตามหมอเพิ่มก็ยังได้ ไม่ว่าจะเป็นหมอธันน์ หมอ...” ในที่นี้มีหมอชะเอมกับหมอตังเมที่ตรวจดูอาการของผู้ได้รับบาดเจ็บ ไม่มีใครแขนขาหักหรือกระดูกผิดรูป คำปลอบโยนของไฟไม่ได้ทำให้ลูกกับน้องรู้สึกดีขึ้นเลย
“คุงพ่อไม่ต้องพูด” แม้จะมีแม่เป็นหมอ แต่เพลิงกับพราวก็ไม่ชอบตอนที่ต้องกินยา ฉีดยา หรือทำแผล ในความรู้สึกของทั้งสอง แม่เป็นแม่ที่ใจดี แต่แม่ยามที่เป็นหมอก็ใจร้าย
“พี่ไฟไม่ต้องพูด” ปลีกับปลังก็รู้สึกไม่ต่างจากเพลิงกับพราว การมีญาติเป็นหมอไม่ได้ทำให้รู้สึกกลัวหมอน้อยลง
“แง ~~ ฉำยีกัด” คุณอากับคุณหลานวัยสามขวบร้องลั่นเมื่อสำลีสัมผัสบาดแผล
“สำลีไม่ได้กัดลูก อดทนหน่อยนะคะ แสบแป๊บเดียว” ชะเอม
