ฮูหยินไป๋เห็นผักผลไม้ที่ได้มาก็รีบให้บ่าวนำไปทำอาหารเพิ่มให้ทันมื้อเย็นที่ใกล้จะเริ่มตั้งโต๊ะแล้วทันที
ฝ่ายสตรีก็แยกตัวมาคุยกันที่ศาลาริมน้ำ ปล่อยให้พวกบุรุษนั่งคุยกันในห้องโถง ฮูหยินไป๋พูดคุยกับสองแม่ลูกตระกูลซูอย่างถูกคอ ยิ่งเห็นผ้าไหมที่นำมาตัดชุดของทั้งคู่ก็ยิ่งสนใจ
"ข้าไม่ประหลาดใจเลย หากฮองเฮาจะพอพระทัยผ้าไหมของเจ้า" ฮูหยินไป๋เอ่ยกับจางกุ้ย
"หากฮูหยินไป๋ชอบ ข้านำมาด้วยหลายผืนท่านก็เก็บไว้ตัดชุดเถิดเจ้าค่ะ หากไม่พอก็ให้บ่าวไปแจ้งที่จวนของข้า ข้าจะฝากมาให้ท่านอีก" จางกุ้ยก็มิได้หวงของที่มีมากมาย คนที่อยากได้ก็เป็นมารดาของฮุ่ยหมิ่นต่อไปคงจะเป็นบ้านดองของนางเอง
"เช่นนั้นข้าไม่เกรงใจเจ้าแล้วนะ" สองคนปิดปากหัวเราะอย่างชอบใจ ฮูหยินรองต่อให้อยากได้มากเพียงใดนางก็ไม่ลดตัวไปขอกับสตรีชาวบ้านแน่
ซูมี่รับรู้ทุกการกระทำของฮูหยินรองอยู่ตลอดเวลา แต่ในเมื่อนางยังไม่ได้ทำอันใดที่เป็นการล่วงเกินหร
