ตอนที่ 8 แสดง?
1099 คำ
ตอนที่ 8
แสดง?
บ้านพักตากอากาศลูเซียโน่
ยาหยีเดินเข้ามาภายในบ้านพักตากอากาศของลูเซียโน่ด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น สไตล์การตกแต่งแบบมินิมอลสีขาว ทำให้ภายในบ้านดูโปร่งรับลมเย็นจากทะเลได้อย่างสบาย หนำซ้ำ แค่มองไปด้านนอกก็เห็นน้ำทะเลสีฟ้าครามสดใสอยู่ไม่ไกล ไม่แปลกใจที่เธอไม่เคยมาที่นี้มาก่อน เพราะทั้งเกาะนี้เป็นเกาะส่วนตัวของครอบครัวลูเซียโน่ มีเพียงแค่คนที่ได้รับอนุญาติเท่านั้นถึงจะสามารถเข้ามาที่เกาะแห่งนี้ได้
“สวยจังเลยค่ะ บรรยากาศก็ดีมากๆ เลย หยีได้ไปแต่บนดอย เพราะบ้านคุณตาคุณยายอยู่ที่เชียงราย”
“งั้นวันไหนพี่ไม่มีงานพี่จะพามาเที่ยวบ่อยๆ นะ หรือถ้าหยีอยากมาพักผ่อนที่นี้ก็มาได้เลย เดี๋ยวพี่บอกให้ลูกน้องค่อยดูแล”
“มาคนเดียวจะสนุกได้ยังไงกันคะ” ยาหยีที่กำลังยืนมองวิวทิวทัศน์ด้านนอกหันกลับมาพูดคุยกับชายหนุ่ม
“งั้นพี่จะพามาเที่ยวบ่อยๆ นะคะ”
“ขอบคุณนะคะ” ยาหยียิ้มร่าราวกับเด็กน้อยถูกตามใจ ก่อนจะเดินสำรวจภายในบ้านอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่ลูเซียโน่จะพาเธอมายังห้องพักชั้นสอง
ภายในห้องถูกตกแต่งสไตล์มินิมอลสีเทา แต่งต่างจากการตกแต่งภายในบ้านที่คุมโทนไปทางสีขาวที่ดูสบายตา
“จริงๆ ห้องนี้เป็นห้องนอนประจำพี่เวลามาพักที่นี้น่ะ ถ้าหยีไม่สบายใจที่จะนอนห้องเดียวกับพี่ เดี๋ยวพี่พาไปห้องรับรองแขกอีกห้องหนึ่งก็ได้นะ” ประโยคที่ลูเซียโน่เอ่ยขึ้นมา ทำให้เธอพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมห้องนี้ถึงตกแต่งไปโทนสีเทา
“เราคบกันแล้วนี่คะ นอนด้วยกันคงไม่แปลกอะไร” ยาหยีตอบกลับด้วยท่าทีสบายๆ เพราะเธอเองไม่ใช่ผู้หญิงหัวโบราณอะไร
“พึ่งมาถึงเหนื่อยไหม อยากพักผ่อนก่อนรึเปล่า”
“ก็เรามาเที่ยวพักผ่อนกันไม่ใช่เหรอคะ มีเวลาพักผ่อนอีกตั้งเยอะค่ะ ตอนนี้หยีอยากให้พี่ช่วยเป็นไกด์พาชมรอบเกาะหน่อยได้ไหมคะ”
“ด้วยความยินดีค่ะ” ลูเซียโน่แสร้งก้มหัวลงราวกับองค์ครักษ์รับคำสั่งจากเจ้าหญิง การกระทำหยอกล้อของเขาเรียกเสียงหัวเราจากคนตัวเล็กที่ถูกล้อเลียนได้เป็นอย่างดี ก่อนที่เธอจะเดินมาควงท่อนแขนแกร่งออกไป
ริมชายหาด
“หยีชอบทะเลเหรอคะ”
“ค่ะ จริงๆ แล้วหยีชอบทะเลมากกว่าภูเขาซะอีก แต่ไม่ค่อยมีโอกาสได้มา”
“งั้นพี่ถ่ายรูปให้เอาไหม”
“ถ่ายสวยๆ นะคะ อย่าให้หยีอ้วนนะ”
“ถ้ารูปออกมาสวยไม่ใช่เพราะพี่ถ่ายรูปเก่งหรอก แต่เป็นเพราะนางแบบสวยต่างหาก”
“น้ำทะเลหวานหมดแล้วค่ะ” ยาหยีเอ่ยแซวแฟนหนุ่มอย่างไม่จริงจังนัก ก่อนจะไปยื่นโพสต์ท่าเป็นนางแบบให้ลูเซียโน่เป็นตากล้องถ่ายรูปให้ ซึ่งทุกรูปมันออกมาดีจนเธอตกใจ
“โอ้โห้ สวยๆ ทุกรูปเลยค่ะ ถ่ายให้สาวบ่อยใช่ไหมคะเนี่ย”
“พี่มีแฟนคนเดียว และคนเรียก อย่าพูดถึงผู้หญิงคนอื่นได้ไหม เพราะพี่มีเราแค่คนเดียว” น้ำเสียงจริงจังปนน้อยใจของลูเซียโน่ทำให้ยาหยีที่กำลังยืนดูรูปในกล้องต้องเงยหน้ามามองเจ้าของน้ำเสียงทุ่มต่ำเมื่อครู่ หัวใจดวงน้อยกระตุกวาบเมื่อเงยมาสบตากับดวงตาสีเทา มันฉายแววผิดหวังจนเธอรู้สึกผิดที่พูดหยอกล้อเขาแบบนั้นออกไป
“หยีขอโทษค่ะ หยีไม่ได้ตั้งใจจะหมายความแบบนั้น หยีไม่อยากให้พี่ลูเซียสรู้สึกไม่ดีนะคะ”
“พี่ไม่เป็นไรหรอก แต่พี่แค่ไม่ชอบให้หยีมองข้ามความจริงใจของพี่”
“หยีรู้ค่ะ หยีรับรู้มาตลอดว่าพี่จริงใจกับหยีแค่ไหน หยีเองก็อยากแสดงความจริงใจของหยีให้พี่เห็นเหมือนกัน แต่หยีก็ยังทำเป็นเล่นจนทำให้พี่ลูเซียสเสียความรู้สึกจนได้” ยาหยีรายยาวด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด ดวงตาสีนิลหลุบมองต่ำไม่กล้าสบตากับดวงตาสีเทาเพื่อหลีกเลี่ยงความผิดของตัวเองเมื่อครู่
“ฮ่าๆๆ พี่ล้อเล่นค่ะ”
“พี่ลูเซียส หยีไม่เห็นจะตลกเลย”
“พี่แค่หไยอกเราเล่นเฉยๆ เอง ดูสิเวลาแก้มป่องน่ารักจะตาย”
“แสดงละครซะเหมือนเลยนะคะ แบบนี้หยีจะรู้ได้ยังไงคะเนี่ยว่าตอนนี้พี่กำลังแสดงละครตบตาหยีอยู่อีกรึเปล่า เมื่อกี้หยีรู้สึกผิดจนเกือยบจะร้องไห้แล้วนะคะ”
“โอ้ๆ ไม่ร้องนะคะ” ลูเซียโน่แสร้งทำเป็นเมินเฉยต่อประโยคที่พรั่งพรูออกมาจากปากของหญิงสาว โดยแสร้งเดินตรงไปกดศีรษะทุยมาแนบลงบนหน้าที่เต็มไปด้วยหมัดกล้ามของเขาเพื่อเบี่ยงเบนประเด่นที่เธอเอ่ยออกมาเมื่อครู่นี้
“เดี๋ยวนี้ชอบแกล้งหยีตลอดเลย”
“ก็เวลาหยีงอนน่ารักดีไงคะ”
“งั้นหนูจะงอนพี่ลูเซียสทุกวันทุกวินาทีเลยดีไหมคะ หยีจะไม่คุยกับพี่ลูเซียสเลย” ยาหยีขู่ฟ้อราวกับแมวน้อย เธอเริ่มแสดงตัวตนของเธออกมาเรื่อยๆ เวลาอยู่กับเขา เพราะเขาทำให้เธอสบายใจเวลามีเขาอยู่ด้วย
“พี่จะง้อยังไงดีนะ แบบนี้ดีไหม”
“อ๊ะ...อือ...หยีจั๊กจี้” ยาหยีพยายามขืนตัวออกจากอ้อมกอดของแฟนหนุ่ม เมื่อเขาโน้มใบหน้าคมคายลงมาหอมแก้มนวลสลับข้างไปมาจนเธอรู้สึกจั๊กจี้
“หายงอนรึยังนะ”
“พะ...พี่ลูเซียส ยะ...หยียอมแล้ว หายงอนก็ได้ค่ะ” มือเรียวยกขึ้นไปดันแผงอกแกร่งเอาไว้เป็นการแสดงออกว่าเธอยอมพ่ายแพ้ต่อเขาแล้ว
“ดีมากค่ะ เป็นเด็กดีนะคะ เข้าใจไหม”
“ขี้โกง อ๊ะ...เข้าใจแล้วค่ะ” ยาหยีที่กำลังบนอุ๊บรีบยกมือมาดันใบหน้าคมคายเอาไว้อีกครั้ง เมื่อเขาตั้งท่าจะยื่นมาหอมแก้มเธออีกครั้ง
ทั้งสองคนเดินจับมือกันดูพระอาทิตย์ตกดินจนหลับตาไป ก่อนจะพากันกลับเขาไปในบ้านพักอาบน้ำเตรียมตัวรับประทานมื้อค่ำ เพราะวันนี้มาถึงเย็นมากแล้ว ทั้งสองคนจึงไม่มีเวลาได้เที่ยวชมอะไรมากนัก
- ผู้เขียน
