ปัณณ์เริ่มรู้สึกเหมือนว่าชีวิตของตัวเองขาดอะไรสักอย่าง แต่มันเหมือนว่าเขารู้สึกช้ามากไป เพราะว่าจริงๆ ควรจะรู้สึกอย่างนั้นมาตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว นับตั้งแต่วันที่ภัคมนพัชโวยวายว่าเขาแอบชอบอิงกมลแล้วไม่บอก จากนั้นหล่อนก็เปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ อย่างแรกคือเสื้อผ้าเขาที่หล่อนชอบแย่งไปใส่ ถูกซักรีดพับเสียเรียบร้อย ส่งกลับคืนให้เขาทั้งหมดในวันรุ่งขึ้น
จากนั้นก็ไม่มีการใกล้ชิดกันเหมือนชีวิตประจำวันที่ผ่านมา เพราะหล่อนทำเหมือนเขาเป็นตัวเชื้อโรคน่ารังเกียจ พอจะพูดคุยเข้าใกล้ หล่อนก็ไม่สบตาเขาและพยายามเลี่ยงตลอด เหมือนโกรธเกลียดนักหนา ตอนหล่อนตื่นเช้ามาเตรียมผสมแป้งทำเค้กก็ไม่ปลุกเขามาช่วยเหมือนทุกวัน เขาลุกมาเองหล่อนก็ไล่เขากลับห้องนอน ไม่สนใจ ทั้งที่หากเป็นปรกติ เขาได้ลุกเฉียดใกล้ครัว จะต้องถูกเรียกให้ช่วยตลอด แต่นี่เขาเดินโฉบสองสามรอบ หล่อนก็ไม่สนใจ ราวกับว่าเป็นอากาศเสียๆ ที่หล่อนไม่อยา
