“ลู่ซือแก่เหลือเกินท่านแม่… ”
ย้อนไปเมื่อปีก่อน…
เป็นคำกล่าวของซูฉีที่เอ่ยกับซูเจียวผู้เป็นมารดา นางตกใจ เมื่อรู้จะต้องไปเป็นฮูหยินของชายแก่อายุรุ่นราวคราวบิดา
“ถ้าอยากมีชีวิตที่สุขสบายไปทั้งชาติ เจ้าก็ควรมองข้ามเรื่องพวกนี้… มองให้เห็นสิ่งที่ลู่ซือมี เจ้าก็รู้นี่นาว่าชายผู้นี้มีฐานะร่ำรวยนัก ตอนนี้ลู่ซือเป็นพ่อม่ายไม่มีทายาท ถ้าเจ้าได้เป็นฮูหยินของเขาต่อไปทรัพย์สินเงินทองมากมายก็จะตกเป็นของเจ้า ความร่ำรวยของลู่ซือจะบันดาลให้เจ้าเป็นสุขสบายไปทั้งชาติ… ”
ซูเจียวกล่าวอย่างคนที่เคยอาบน้ำร้อนมาก่อน นางผ่านโลกมาแล้วช่วงหนึ่งจึงมองการณ์ไกลได้เสมอ
ชีวิตของนางเคยเผชิญกับความทุกข์ยากมามาก จึงไม่อยากให้ลูกสาวต้องจมปลักอยู่ในหุบเหวแห่งความแร้นแค้นที่นางเคยพบเจอ
กลับมาที่เหตุการณ์ปัจจุบัน
“ซูฉี… ข้าเห็นเจ้านั่งปักผ้ามาตั้งแต่เช้า… เจ้าไม่รู้สึกเมื่อยบ้างหรืออย่างไร… ”
ลู่ซือนั่งอยู่ที่โต๊ะท
