ลู่ซือตะโกนถามอยู่หน้าประตู…
ซินแสเห็นว่าซูฉีจัดเสื้อผ้าจนเข้าที่เข้าทางแล้วเช่นกัน จึงบอกให้คนที่อยู่หน้าห้องเข้ามาได้
เมื่อเข้ามาอยู่ในห้อง…
ลู่ซือมองดูฮูหยินที่นอนซมอยู่บนเตียงด้วยความเป็นห่วง ท่าทางของนางดูอ่อนล้าโรยแรงอย่างเห็นได้ชัด
“ซูฉี… เจ้าเป็นยังไงบ้าง… ”
ลู่ซือถามฮูหยินคนงามด้วยความเป็นห่วง
“ข้าไม่เป็นไร… แต่ยังรู้สึกวิงเวียนเล็กน้อย”
ซูฉีกล่าว พยายามควบคุมน้ำเสียงให้เป็นปกติ ก่อนที่ลู่ซือจะหันมาถามซินแส
“ท่านซินแส… ท่านรู้แล้วใช่ไหมว่าฮูหยินของข้าป่วยเป็นอะไร… ”
ลู่ซือถามด้วยความสงสัย
“ข้าได้ตรวจดูอาการฮูหยินของท่านโดยละเอียดแล้ว ข้าพบว่านางไม่ได้ป่วยทางกายแต่อย่างใด นางแค่ป่วยทางอารมณ์… ”
“ป่วยทางอารมณ์… เอ่อ… แล้วท่านจะมีวิธีการรักษายังไง… ”
หัวคิ้วสีดอกเลาของลู่ซือชิดเข้าหากัน เอ่อยถามออกมาด้วยความสงสัย
“อาการแบบนี้รักษาได้ไม่ยาก เพียงแค่ท่านต้องให้นางออกไปเจอโ
