“ได้ยามาแล้วค่ะคุณเดช... ดาจะทำแผลให้นะคะ”
หล่อนวางอุปกรณ์ลงบนโต๊ะที่มีโคมไฟเล็กๆ ตั้งเอาไว้ใกล้กับหัวเตียง
“ทำไมเรียก ‘คุณเดช’... ฉันอยากให้เธอเรียกพ่อเดชอย่างเดิมดีกว่ามั้ย”
“ก็ได้ค่ะ... ”
หล่อนเอายาแก้ปวดพร้อมแก้วน้ำมาวางใกล้ร่างกำยำของพ่อสามีที่ขึ้นไปนอนทอดร่างเหยียดยาวรออยู่บนเตียง
เดชนอนตะแคง เผยสีข้างที่มีบาดแผลออกมาสู่แสงไฟ ดาหวันใช้สำลีชุบยาทิงเจอร์แล้วค่อยๆ แตะแต้มลงบนบาดแผล โชคดีที่ไม่ลึก
“โอ้ย... แสบ”
เดชสำออยขึ้นมาทันที แสงไฟสีเหลืองนวลที่สาดลงมาจากเพดาน ทำให้ดาหวันมองเห็นเสี้ยวหน้าด้านหนึ่งของเขาชัดเจน อันที่จริงพอสังเกตดูท่าทางก็เห็นว่าเดชไม่ได้แสดงอาการเจ็บปวดมากนัก ดาหวันเริ่มสงสัยว่าเขาอาจจะแกล้งทำสำออยออดอ้อนหล่อน
“อุ๊ย... ที่ต้นขาก็โดน”
เดชแสดงสีหน้าบอกให้รู้ว่าเจ็บ ค่อยๆ ถ
