"พี่โฬม...พี่โฬม" ชีวาเอ่ยเรียกคนที่นั่งสัปหงกอยู่ข้างๆ ขณะกำลังเด็ดใบโหระพาเพื่อเตรียมอาหาร มือก็เด็ด ตาก็หลับ โดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัวเลยว่าทุกคนกำลังยิ้มขำปนเอ็นดูตัวเองอยู่
"หือ...พี่เด็ดอยู่ๆ" โฬมตอบทั้งที่ตายังปิด ก่อนจะอ้าปากหาวหวอดใหญ่ แล้วก็ทนไม่ไหวอิงหัวซบลงบนไหล่มน
"ครั้งแรกของพ่อหนุ่มนี่สินะ" ผู้หญิงรุ่นป้าที่กำลังคนแกงในหม้อเอ่ยถาม
"ค่ะป้า...พี่โฬมตื่น" ชีวาหันไปยิ้มแหยๆ ก่อนจะตีลงไปที่ต้นแขนแกร่งปลุกคนหลับให้ตื่น
"ขอห้านาทีได้ไหม นะชีวาจ๋า" เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหมือนเด็กง่วงนอน แต่ก็ยังออดอ้อนคนข้างๆ
"ปล่อยให้นอนไปก่อนก็ได้หนู ท่าทางจะง่วงมาก"
"ค่ะ" ชีวาจำใจปล่อยให้คนตัวโตนั่งหลับโดยที่ยังอิงซบไหล่ของเธอ
"เขี่ยอยู่นั่นแหละ รีบกินสิคะ" ชีวาว่าเมื่อคนข้างๆ เอาแต่เขี่ยข้าวในจาน
"ก็มันมีแต่ผักอ่ะ"
"โตจนป่านนี้ยังกินผักไม่เป็นอีก"
"ก็มันไม่อร่อย"
"กินเพื่ออยู่ค่ะ ไม่ใ
