"ทำไมชอบผูกโบ" อธิเอ่ยถามหลังจากผูกริบบิ้นให้ไนท์เสร็จ
"ก่อนไปโรงเรียนมี้จะเข้ามาผูกโบให้ไนท์ ไนท์ก็จะได้อ้อนมี้ทุกเช้า"
"พอมาอยู่กับพี่ ก็เลยจะอ้อนพี่ว่างั้น"
"ค่ะ" ไนท์หันมายิ้มจนตาหยีสองแขนเรียวเล็กโอบกอดเอวสอบก่อนจะซบหน้าลงไปที่หน้าท้องแกร่ง มือหนาลูบหัวทุยเล็กอย่างเอ็นดู
"ไปมหาลัยกันเถอะ" แขนแกร่งช้อนตัวร่างเล็กขึ้นอุ้ม
"พี่อธิ ไนท์เดินเองได้"
"ไม่เจ็บแล้วใช่ไหม ถ้างั้นวันนี้ก็..." ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงมาจนปลายจมูกโด่งคมชนกับปลายจมูกโด่งเล็กด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์
"ยังเจ็บอยู่ แต่เดินได้ แต่ยังทำแบบนั้นไม่ได้"
"ถ้าทำไม่ได้ก็ต้องถึงให้พี่ดูอีก" อธิค่อยๆ วางไนท์ลง พลางหยิบกระเป๋าเป้ของเธอขึ้นมาถือ
"ไม่เอาแล้ว ไนท์เหนื่อย เราไปมหาลัยกันดีกว่าเนอะ" คนตัวเล็กรีบเปลี่ยนเรื่อง คล้องแขนแกร่งเดินออกจากห้อง แต่ก็ถูกเขารั้งไว้เสียก่อน
"กินยาหรือยัง" เขาถามเมื่อนึกขึ้นได้
"ไนท์ไม่มีไข้แล้ว ไ
