(“โธ่ แบบนี้พี่นัทก็น่าสงสารแย่สิครับ”)
(“สำหรับเรื่องนี้น่ะ ไม่มีใครน่าสงสารไปกว่าเกดเค้าแล้วล่ะ แค่นี้ก่อนนะลูก ผลตรวจร่างกายของเกดออกพอดี”)
(“อ้าวแม่เดี๋ยวสิครับ บอกผมก่อนว่าสรุปเกดท้องรึเปล่า แม่ครับ แม่!”)
คีตกาลมองหน้าจอที่ดับสนิทเพราะมารดากดตัดสายไปแล้ว ซึ่งเขาก็ไม่กล้าโทรไปซ้ำเพราะกลัวจะโดนท่านดุเอา จึงได้แต่รอฟังข่าวอยู่ทางนี้เท่านั้น
“เป็นยังไงบ้างจ๊ะ คุณแม่ท่านเจอน้องเกดรึเปล่า”
“เจอแล้ว ตอนนี้อยู่โรงพยาบาลที่แตงเคยทำงานอยู่น่ะ”
“เอ๊ะ? ทำไมไปที่นั่นล่ะ”
“ก็ที่นั่นเป็นโรงพยาบาลของพวกเราเอง พ่อของโน้ตเป็นเจ้าของ แล้วให้อาหมอเป็นผู้อำนวยการน่ะ”
“อ้าวเหรอ ได้ยินพี่แขบอกว่าคุณพ่อน่าจะเป็นหุ้นส่วนของโรงพยาบาล ไม่คิดว่าจะเป็นเจ้าของเสียเองเลยนะ นี่อย่าบอกนะว่าตอนที่โน้ตตามจีบแตงแรกๆ ก็อาศัยเส้นสายถึงได้รู้ตารางเวรของแตงน่ะ”
“แหม...มันก็นะ นิดหน่อยเอง”
“ว่าแล้วเชียวทำไมถึงได้ม
