“โธ่ อย่าใจร้ายกับเรานักสิแตงกวา เราอุตส่าห์ตั้งใจเรียนจนจบ ตอนนี้ก็มีงานวิศวกรรองรับแล้วนะ รอแค่ใบรับรองจากมหาวิทยาลัยเราก็จะไปเริ่มงานได้เลย เธอจะไม่ให้รางวัลเราหน่อยเหรอ น้า...คุณแฟนค้าบ...ขอรางวัลให้เค้าหน่อยน้า...”
เขาส่งเสียงออดอ้อนเหมือนที่ชอบทำเวลาอ้อนมารดาและท่านก็มักจะใจอ่อนอยู่เสมอ ซึ่งเธอก็ไม่ได้รับการยกเว้น
“ก็ได้ๆ คนอะไรหน้าอย่างกับมหาโจร แต่อ้อนเก่งเป็นบ้าเลย”
“เป็นโจรก็ได้ ถ้าได้ปล้นหัวใจเธอ”
“แหวะ ไปจำพระเอกลิเกที่ไหนพูดมาจ๊ะ เลี่ยนมากรู้มั้ยเนี่ย”
เธอยิ้มขัน
“ก็จำๆ เค้ามาน่ะ แล้วนี่เธอเป็นหวัดยังไม่หายเหรอ”
“รู้ได้ไงว่าพี่เป็นหวัด”
“คะน้าบอก”
“อ๋อ ก็ใกล้หายแล้วล่ะ ยังมีไอบ้างนิดหน่อย”
“ดีเลย งั้นเราจะทำซุปร้อนๆ ให้กินนะ บนห้องมีของสดมั้ย”
“มีจ้ะ คะน้าขนจากที่บ้านมาฝากหลายอย่างเลย”
“โอเค งั้นขึ้นห้องกัน”
“ทำไมมันฟังดูแปลกๆ พิกลนะ”
“เอาน่า...ไปเถอะ” แล้วเขาก
