“วันนี้พี่คงไม่ว่างทำให้กิน ขอโทษนะ เดี๋ยวต้องไปทำงานที่คลินิกต่อน่ะ”
“คลินิกที่ไหนอีก นี่ตกลงเธอทำงานพิเศษกี่งานเนี่ยแตงกวา”
“ก็...ไม่รู้สิ ไม่ได้นับน่ะ”
“ไหนว่าหนี้ไม่เยอะไง ตกลงไอ้ที่ว่าไม่เยอะนี่เท่าไหร่กันแน่ เดี๋ยวเราจะไปชกมวยแล้วเอาเงินมาช่วยเธอดีมั้ย”
คุณัญญามองสบตาเขานิ่ง ก่อนจะส่งยิ้มอ่อนโยน
“ขอบใจมากนะโน้ตที่คิดจะช่วยพี่ แต่ไม่ว่ามันจะเป็นเงินเท่าไหร่มันก็คือหนี้ที่ครอบครัวของพี่สร้างมันเอง พวกเราก็ต้องจัดการมันด้วยตัวเอง อีกอย่าง...พี่ก็ไม่อยากเห็นโน้ตต้องเจ็บอีก อย่าคิดจะเอาร่างกายตัวเองไปแลกเงินเพื่อพี่อีกเลยนะ พี่...ไม่อยากรู้สึกสมเพชตัวเองมากไปกว่านี้”
“แล้วถ้าเรา...ถ้าเราบอกเธอว่าเรารวยมากล่ะ เรารวยมากเลยนะ เราเป็น...”
“ต่อให้เธอจะรวยจริงหรือมีเงินมากมายแค่ไหนมันก็เงินเธอ ไม่ใช่เงินพี่ อย่าลืมว่าเราสองคน...ไม่ได้เป็นอะไรกัน อีกอย่าง...พี่ว่าช่วงนี้เราห่างกันสักพักดี
