ตอนที่ 2 รักแรกพบ
1021 คำ
เย็นวันเดียวกัน คีตกาลเดินทางมาถึงโรงพยาบาลแห่งหนึ่งโดยรถเฟอร์รารี่รุ่นใหม่ล่าสุดที่มารดาซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด หลังจากจอดรถที่ช่องจอดวีไอพีแล้ว เขาก็เดินเข้าไปในโรงพยาบาลโดยมุ่งตรงไปที่ลิฟต์ตัวใหญ่เพราะเขาต้องไปหาอาหมอหรือผู้อำนวยการโรงพยาบาลที่อยู่ชั้นบนสุด
เมื่อประตูลิฟต์เปิด ชายหนุ่มก็ก้าวเข้าไปแต่ยังไม่ทันได้กดปิดก็มีเสียงดังขึ้นเสียก่อน
“รอด้วยค่ะ” เขากดปุ่ม Hold ค้างไว้ ก่อนจะเห็นพยาบาลสาวคนหนึ่งเดินเข้ามา และเพียงแค่ได้สบตาหัวใจของหนุ่มโสดก็ถึงกับเต้นโครมครามได้อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
“ชั้นไหนครับ” เมื่อตั้งสติได้เขาก็ถามขึ้น
“ชั้นสี่ค่ะ ขอบคุณค่ะ” เธอส่งยิ้มบางให้เขา แต่มันเป็นรอยยิ้มที่ดูอิดโรยอย่างบอกไม่ถูก คิดว่าเธออาจจะเพลียกับการทำงานก็เป็นได้
เขาไม่ได้ถามอะไรต่อเพียงแค่กดไปที่ชั้นสี่และชั้นบนสุดเท่านั้น ก่อนจะเผลอมองของที่เธอถืออยู่ในมืออย่างประหลาดใจ
ข้าวเปล่ากับไข่ต้ม? ซื้อไปให้คนไข้หรือไงกันนะ?
ยังไม่ทันที่เขาจะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น ร่างของคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ดูโงนเงนเหมือนจะทรงตัวไม่อยู่ และก่อนที่เธอจะเป็นลมล้มหัวฟาดพื้นไป เขาก็รวบร่างเธอไว้ทัน
“คุณ! คุณพยาบาลครับ”
เขาเรียกเธออยู่นานเธอก็ไม่ฟื้น ชายหนุ่มจึงได้อุ้มเธอขึ้นมาแล้วรอให้ประตูลิฟต์เปิดในชั้นสี่ที่น่าจะเป็นชั้นที่เธอทำงานอยู่ เมื่อประตูเปิดแล้วเขาก็อุ้มเธอออกไปด้านนอกอย่างรวดเร็ว
“คุณพยาบาลครับ ช่วยด้วยครับ คุณพยาบาลคนนี้เป็นลมในลิฟต์ครับ”
“ตายแล้วแตงกวา เป็นลมจนได้สิน่า น้องช่วยอุ้มเธอเข้ามาในห้องนี้หน่อยนะคะ” พยาบาลคนหนึ่งรีบบอกขณะที่พยาบาลท่านอื่นก็เดินเข้ามาดูด้วยความห่วงใย
คีตกาลรีบอุ้มเธอเข้าไปในห้องพักของพยาบาลตามที่บอกก่อนจะวางเธอไว้บนเตียงนั้น
“ขอบคุณน้องมากนะจ๊ะ เดี๋ยวพวกพี่ดูแลต่อเองจ้ะ” พยาบาลคนเดิมหันกลับมาบอก
“ครับ เอ่อ...เธอชื่ออะไรนะครับ”
“แตงกวาค่ะ ไม่รู้จักกันเหรอคะ”
“ไม่ครับ ไม่รู้จัก พอดีผมเจอเธอในลิฟต์น่ะครับ”
“อ๋อค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่พามา” แล้วพวกเธอก็ไม่ได้สนใจเขาอีก คีตกาลจึงได้เดินออกมาด้านนอก แต่ก่อนที่เขาจะกลับเข้าไปในลิฟต์ ชายหนุ่มก็แวะไปดูที่บอร์ดหน้าห้องพยาบาล จนได้รู้ชื่อและนามสกุลของเธอ
คุณัญญา สิริรักษา (แตงกวา)
“ทำไมนามสกุลเหมือนคะน้าเลยล่ะ หรือว่า...นี่จะเป็นพี่สาวที่คะน้าเคยบอกว่าเป็นพยาบาลอยู่” คีตกาลรีบต่อสายไปหาคณานางค์ทันทีด้วยความตื่นเต้น รออยู่ไม่นานอีกฝ่ายก็กดรับสาย
(“ค่ะพี่โน้ต”)
(“คะน้ายุ่งมั้ยพี่คุยได้รึเปล่า”)
(“ยังไม่ยุ่งค่ะ มีอะไรเหรอคะ”)
(“คะน้าเคยบอกว่ามีพี่สาวเป็นพยาบาลใช่รึเปล่า”)
(“ใช่ค่ะ ทำไมเหรอคะ”)
(“แล้วพี่สาวคะน้าชื่ออะไรเหรอ”)
(“ชื่อเล่นหรือชื่อจริงล่ะคะ”)
(“เอาสองชื่อเลย”)
(“ชื่อแตงกวา คุณัญญาค่ะ”)
ใช่จริงด้วย ทำไมโลกมันกลมแบบนี้ล่ะเนี่ย!
(“แล้วเค้ามีแฟนยัง”)
(“ยังไม่มีค่ะ นี่สรุปถามทำไมคะเนี่ย”)
(“ไม่มีอะไรหรอก แค่นี้นะ พี่ไม่กวนแล้วขอบคุณครับ”)
แล้วเขาก็กดวางสายไป ก่อนจะหันไปมองที่ห้องพักพยาบาลอีกครั้งจากนั้นก็เดินเข้าไปในลิฟต์แล้วขึ้นไปทำธุระให้เรียบร้อย
“สวัสดีครับอาหมอ”
“มาแล้วเหรอโน้ต มานั่งก่อนสิ”
นายแพทย์ คณาภัทร เลิศวรนันท์ ผู้อำนวยการโรงพยาบาลวัยห้าสิบห้าปีเงยหน้าขึ้นจากเอกสารในมือแล้วส่งยิ้มให้หลานชายแท้ๆ ของท่าน
“ขอบคุณครับ เห็นแม่โทรมาบอกว่าอาหมอจะฝากสมุนไพรจากจีนไปให้พ่อเลยให้ผมแวะมาเอาน่ะครับ”
“ใช่ๆ แม่เราโทรมาบอกอาแล้วล่ะ รอเดี๋ยวนะ เดี๋ยวอาไปหยิบให้ แล้วนี่จะขับรถกลับชลบุรีเลยรึเปล่า” ท่านถามขณะเดินไปหยิบถุงของฝากแล้วนำมายื่นให้เขา
“ครับ เดี๋ยวก็จะไปเลย แม่เค้าคงย่างกุ้งรอแล้วล่ะ”
“อ้อ แล้วเป็นไงบ้างล่ะเรา ตอนนี้เรียนปีไหนนะ ใกล้จบหรือยังล่ะ”
“ปีสี่แล้วครับ อีกไม่ถึงปีก็จบแล้ว”
“ดีเลย จบแล้วจะไปทำงานที่ไหนล่ะได้คิดไว้หรือยัง”
“ยังไม่ได้คิดเลยครับอา รอให้จบก่อนแล้วค่อยคิดอีกที งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ เดี๋ยวจะถึงชลค่ำเกินไป”
“โอเค ขับรถดีๆ ล่ะ แม่เราชอบบ่นให้อาฟังว่าเราชอบขับรถเร็วอยู่ด้วย”
“ไม่ได้เร็วเท่าไหร่หรอกครับ แม่เค้ากลัวไปเองทั้งนั้น ไปนะครับ สวัสดีครับ” คีตกาลยกมือไหว้อีกฝ่าย ก่อนจะก้าวออกไปจากห้องนั้นอย่างอารมณ์ดี จากนั้นเขาก็ขับรถกลับบ้านที่จังหวัดชลบุรีพร้อมกับของฝากที่มารดาต้องการ
ระหว่างทางชายหนุ่มก็พลันนึกไปถึงใบหน้าสวยๆ ของพยาบาลสาวที่ยังติดตราตรึงใจมาจนถึงตอนนี้
นี่หรือเปล่านะที่คนเขาเรียกกันว่า...รักแรกพบ
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ”
สาวใช้กว่าสิบคนยืนเรียงรายอยู่ที่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ พวกเธอกล่าวต้อนรับเจ้านายคนเล็กของบ้านเมื่ออีกฝ่ายก้าวลงจากรถเหมือนดังเช่นทุกครั้ง
“แม่ล่ะเกด”
“คุณผู้หญิงอยู่ที่ซุ้มริมชายหาดค่ะ บอกว่าถ้าคุณโน้ตมาถึงแล้วให้ตามไปที่นั่นค่ะ”
- ผู้เขียน
