“ลิลกราบขอบพระคุณป้าเกรชนะคะ ที่ช่วยดูแลคุณแม่จนท่านดีขึ้นมากขนาดนี้”
ฉันจ้องหน้าจอโทรศัพท์ ดีใจจนน้ำตาไหลออกมาไม่รู้ตัวกับภาพที่คุณแม่กำลังทำกายภาพบำบัด โดยมีป้าเกรชคอยให้กำลังใจอยู่ข้างๆ ตอนนี้ฉันกำลังวิดีโอคอลคุยกับป้าเกรช ท่านมาเยี่ยมคุณแม่ที่โรงพยาบาล คุณแบล็คเบิร์นยอมให้ไอดีไลน์ของป้าเกรชกับฉันแล้วนะ ซึ่งหลายวันมานี้ฉันเลยได้คุยกับแม่และป้าเกรชทุกวัน ถึงแม้เวลาเราจะห่างกันถึงหกชั่วโมงก็ตาม
(ไม่ต้องขอบคุณป้าหรอกค่ะลูก ป้าเต็มใจดูแลอิงอร บอกแล้วไงว่าเราเป็นเพื่อนรักกัน เพื่อนย่อมไม่ทิ้งเพื่อนจ๊ะ) ฉันส่งยิ้มเป็นการขอบคุณให้ป้าเกรช ที่ยืนอยู่ข้างๆ ตอนที่คุณแม่กำลังฝึกเดิน
“ลิลโทรหาคุณป้าบ่อยๆ รบกวนหรือเปล่าคะ”
(ไม่เลยจ้ะลูก ป้ายินดีมากๆ ไว้ช่วงปิดเทอมให้ตาแบล็ค พามาหาป้าที่นี่นะคะคนสวย)
ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ โดยไม่ให้คุณป้าจับสังเกตได้ ให้คุณแบล็คเบิร์นเนี่ยนะพาไปเยี่ยมคุณแม่ที่อังกฤ
