ฝนห่าใหญ่โรยลงมาจากฟากฟ้าไม่ต่างกับค่ำคืนแรกที่เราพบหน้ากัน ดุจแพรมาถึงคอนโดตอนเกือบสามทุ่ม หญิงสาวหอบความชอกช้ำเปิดประตูเข้าไปอย่างทุลักทุเล เจ้าของใบหน้าเขม็งขึงพาดขาเรียววางบนโต๊ะกลางห้องชุดสุดหรู กลิ่นบุหรี่จาง ๆ ติดตามลมหายใจอุ่นร้อน และเชิ้ตสีดำ ดวงตาครามเข้มสะท้อนเพลิงโทสะคล้ายต้องการแผดเผาร่างบางให้สิ้นซาก
ทั้งที่ไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้น…ดุจแพรก็เจ็บเจียนตายอยู่แล้ว
“มีความสุขมากไหม ขัดคำสั่งฉัน” น้ำเสียงแข็งกระด้างถามเมื่อร่างบางก้าวผ่านหน้า ดุจแพรหยุดชะงักหันกลับไปสบตาผู้พูด แล้วจึงแค่นยิ้มประชดประชัน
“ค่ะ แพรมีความสุขมาก” ดวงตาบอบช้ำ ใบหน้าแดงก่ำเสมือนพึ่งผ่านการร้องไห้ยังตอบคำถามเขาไม่ได้หรือว่าเธอสุขหรือทุกข์กันแน่ ทำไมนรัณกรชอบหาเรื่อง โยนความผิดให้เธอซ้ำ ๆ เมื่อเหตุการณ์ทั้งหมดล้วนเกิดเพราะความเห็นแก่ตัวของเขาทั้งสิ้น ผู้ชายคนนี้ไม่คิดถึงใจใครเลย แม้กระทั่งคำสัญญาที่รับปา
