“ฉันชื่อคุณธรรม แนะนำตัวแล้วแบบนี้ เราสองคนล่ะ”
แม้จะรู้ชื่อแซ่ของลูกแล้ว แต่ก็อยากคุยกับลูกให้นานๆ จะได้คุ้นเคย เด็กๆ ยังระวังและต่อต้านเขาอยู่ แต่เด็กก็ยังเป็นเด็กอยู่วันยังค่ำ เดี๋ยวคุยกับเขาทุกวันคงสนิทไปเอง
“แม่ไม่ให้บอกชื่อแซ่กับคนแปลกหน้า” ภาสวิชญ์ดึงน้องถอยไปหลายก้าว คุณธรรมต้องระงับอารมณ์สุดๆ เขารู้สึกเหมือนโดนกวนอารมณ์ชะมัดยาดเลย
...เจ้าลูกชายตัวอ้วน นิสัยเหมือนใครหว่า... คุ้นๆ
“เราไม่ใช่คนแปลกหน้ากันแล้วนะ หมายถึงเราสองคนรู้จักฉันแล้วไง เจอกันหลายครั้งแล้วด้วย ถ้าเพิ่งเคยเห็นหน้าถือว่าคนแปลกหน้า”
“จริงเหรอ” ภาสวิชญ์ถามเหมือนไม่เชื่อ ก่อนจะหันไปกระซิบปรึกษากันระหว่างพี่น้อง คุณธรรมเกาหัวแกรกๆ ลุ้นจนตัวโก่ง สองแสบจะป่วนอะไรเขาอีกนี่
ให้ตายสิ!!! ลูกเขาโคตรจะรอบคอบเกินไปหรือเปล่านี่
“ก็ได้ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน” ในที่สุดก็ได้ยินประโยคที่ทำให้คุณธรรมดีใจจนเผยยิ้มออกมา
“อะ
