ภัทรวนันต์ช่างแต่งตัวได้เหมือนเด็กวัยใสราวสิบสี่สิบห้ามากกว่าจะเป็นสาวสิบแปดสะพรั่งไปทั้งเนื้อทั้งตัวแบบนี้
ร่างสูงเดินไปหยุดอยู่ข้างเตียงมองร่างเล็กที่นอนนิ่งไม่ไหวติงเหมือนเจ้าหญิงน้อยๆ ที่ตกอยู่ในห้วงนิทรา เขาค่อยๆ นั่งลงบนขอบเตียง ลูบศีรษะเธอเบาๆ อดใจไม่ไหวที่จะหอมแก้มสาวนั้นด้วยความรู้สึกประหลาดล้ำ
คุณธรรมเคลื่อนกายอย่างแผ่วเบาขึ้นมาบนเตียงนอนกว้าง เขาค่อยๆ สวมกอดร่างบางเอาไว้หลวมๆ กลิ่นของสาวน้อยหอมจรุงจิต จมูกโด่งกดบางเบาที่เรือนผมหอมชื่นใจ ก่อนจะหลับตาลงอย่างเป็นสุข การได้กอดเด็กสาวทำให้เขารู้สึกดีอย่างที่สุด
ภัทรวนันต์ขยับตัวเข้าซุกหาไออุ่นที่เธอคุ้นเคย ความง่วงงุนทำให้เธอลืมเลือนว่าตัวเองไม่ได้นอนคนเดียว คิดว่าสิ่งที่ซุกหาเป็นหมอนข้างใบโตที่แสนอบอุ่นเหมือนดั่งเช่นทุกค่ำคืนที่ผ่านมา
คุณธรรมเริ่มลูบไล้ทั้งที่ยังหลับตา เป็นจิตใต้สำนึกแห่งการครอบครอง เขาสอดมือเข้าใต้ชายเสื้อตัวสว
