ร้านเค้กเล็กๆ ที่ทำกันหลังบ้าน เติบโตไปทีละนิด ยอดขายจาก100 เพิ่มเป็น 200 และ 300 ในตอนนี้ ใบหน้าสวยหวาน ปาดเหงื่อ มองดูเค้กนับร้อยถ้วยที่วางตรงหน้า มันเป็นความภูมิใจ ของเด็กจากแคมป์คนงาน อย่างเธอ
สติ้กเกอร์ที่แปะติดหน้ากล่อง บอกตัวตน และ ความฝัน ที่ได้รับการยอมรับ มูลค่าเงินอาจจะไม่มากมาย แต่มูลค่าทางใจ ประเมินไม่ได้เลย
“ยิ้มแก้มค้างไปแล้ว “ ผู้เป็นแม่ ที่มาช่วยแพคขนม แซวลูกสาว เอวา ในวัยยี่สิบสองปี ผ่านอะไรมามากมาย กว่าเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกัน
“ก็มันดีใจนะแม่ ขายขนมได้ขนาดนี้ จะยิ้มกว้าง ก็ไม่แปลกเลย “
ลูกสาวตอบกลับ แล้ววางขนมใส่กล่องเตรียมนำไปส่ง ลูกค้า ที่จะมารับถึงหน้าบ้าน อย่างบรรจงไม่อยากให้ผลไม้สด ที่วางอยู่บนครีมขาว ขยับเขยื้อน
“เอวา ตอนนี้อะไรก็ลงตัวแล้ว คิดถึงเรื่องมีลูกหรือยัง “ แม่แอบถาม เพราะเห็นว่านายอายุ หลักสี่เข้าไปแล้ว ที่ไม่พูดไม่เอ่ย ก็เพราะเกรงใจเมีย
ลูกส
