ธีรภัทรถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ลูกแมวน้อยจอมพยศของเขาหลับสนิทเขาก้มลงจูบเรือนผมดกดำอย่าแสนรักแม้จะแปลกใจกับอาการแผลงฤทธิ์ของเธอในวันนี้แต่ถึงอย่างไรเธอก็เป็นคนที่เขารักสุดหัวใจอยู่ดี หลังจากขยับร่างบางลงนอนข้างๆ ได้เป็นผลสำเร็จธีรภัทรก็ลุกขึ้นเปลี่ยนจากสูทเป็นชุดลำลองและเดินลงไปหาอาหารเช้าทาน
“อ้าวธี วันนี้ทำไมไม่ไปทำงานล่ะ” คุณหญิงกอแก้วเอ่ยถามลูกชายอย่างแปลกใจเพระปรกติแล้วลูกชายเธอไม่เคยหยุดงานเลยแม้แต่วันเดียว
“ลดาน่ะสิครับวันนี้ไม่รู้เป็นอะไรงอแงไม่ยอมให้ผมไปทำงานร้องไห้น้ำตาเกือบท่วมห้อง”
“เอ๊ะ ไม่สบายหรือเปล่าปรกติหนูลดาไม่เคยเป็นแบบนี้นะ”
“ผมดูแล้วครับลดาไม่ได้เป็นอะไรแค่งอแงเท่านั้นเอง”
“แปลกจัง” คุณหญิงกอแก้วพึมพำกับตัวเองอย่างสงสัย
“ผมก็ว่าแปลกครับ ปรกติลดาเป็นคนมีเหตุผลไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย”
“อีกอย่างหนูลดาไม่เคยตื่นสายแต่นี่จะเก้าโมงแล้วยังไม่ลงมาเลย ข้าวปลาก็ยังไม่ไ
