แผนรักจอมทระนง

ตอนที่ 14

ลดาวดีรู้สึกว่าโลกอันสดใสของเธอกลายเป็นสีเทาหม่นไปในทันที แข้งขาไร้เรี่ยวแรงจนต้องหาที่นั่งพักเพื่อสงบสติอารมณ์ เธอจะทำอย่างไรต่อไปในเมื่อผู้ชายที่เธอหลงคิดไปว่าเขาแสนดี เป็นคนที่สวรรค์ส่งมาโปรดในยามที่หัวใจดวงน้อยๆ ของเธอกำลังต้องการใครสักคนเป็นที่พึ่งกลับกลายเป็นตรงกันข้าม

ลดาวดีไม่รู้ว่าเธอมาถึงโรงพยาบาลได้อย่างไรในยามที่สติของเธอเลื่อนลอยแบบนี้ หญิงสาววางถุงของเยี่ยมต่างๆ ลงบนโต๊ะในห้องพิเศษของโรงพยาบาลข้างๆ เตียงคนป่วย เธอมองไปรอบๆ ห้องพิเศษในโรงพยาบาลเอกชนที่ผู้เป็นยายพักรักษาตัวอยู่ ห้องที่แสนสะดวกสบายเพียบพร้อมไปด้วยสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ ไม่ต่างจากโรงแรมหรูระดับ5ดาวเลยทีเดียว นี่สินะสิ่งที่อำนาจเงินจะดลบันดาลได้ ความสะดวกสบายความหรูหราซึ่งถ้าลำพังตัวเธอเองคงจะไม่มีปัญญาให้ยายได้มาอยู่ห้องที่ดีขนาดนี้แน่ๆ และเขาคนนั้นก็เป็นผู้บันดาลสิ่งเหล่านี้ให้เธอ เขาซึ่งร่ำรวยล้นฟ้ายิ่งคิดเธอก็ยิ่งมองเห็นถึงความแตกต่าง

“ลดา...มาแล้วเหรอลูก” เสียงแหบพร่าฉุดให้ลดาวดีหลุดออกจากภวังค์อันแสนเศร้าหมอง หญิงสาวรีบกลบเกลื่อนสีหน้าอย่างรวดเร็วด้วยไม่อยากให้ยายไม่สบายใจ

“จ้ะ ลดาหลานรักของยายมาแล้วค่ะ คืนนี้ลดาจะนอนเป็นเพื่อนยายด้วยนะคะ” ลดาวดีบอกพร้อมเข้าไปนั่งข้างเตียงและกอดผู้เป็นยายไว้แน่น

“โอ๊ย ไม่ต้องหรอกลูก คุณธีเขาจ้างพยาบาลพิเศษมาเฝ้ายายแล้ว ลดากลับไปนอนที่บ้านสบายๆ ดีกว่า” เมื่อได้ยินชื่อของเขาหัวใจเธอก็กระตุกวูบ

“เอ่อ...ยายจ๋า ลดาว่าจะยกเลิกเรื่องพยาบาลพิเศษแล้วล่ะ” หญิงชราเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ

“อ้าว ทำไมล่ะ มีอะไรหรือเปล่าลูก”

“คือ...ว่า...เอ่อ ลดาอยากเฝ้ายายเองน่ะจ้ะ ลดาไม่ไว้ใจกลัวคนอื่นจะดูแลยายได้ไม่ดีเหมือนลดาดูแลเอง” หญิงสาวแก้ตัวออกไปเพราะในใจคิดว่าไม่อยากจะรบกวนอะไรเขาอีก จากความจริงที่ได้รู้ในวันนี้เธอคิดว่าเขาและเธอไม่ควรจะเกี่ยวข้องกันอีกต่อไป เธอจึงไม่อยากรบกวนเขามากไปกว่านี้

“โธ่เอ๊ย เรื่องแค่นี้เอง ยายไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย ยังช่วยเหลือตัวเองได้ ลดาไม่ต้องกังวลหรอกลูก ถ้ามาเฝ้ายายแล้วจะเอาเวลาที่ไหนไปพักผ่อน ลดาต้องทำงานอีกนะไม่เอาๆ ยายไม่ยอมเด็ดขาด ไหนกลางคืนลดาจะต้องทำงานแล้วกลางวันยังจะต้องมาเฝ้าไข้ยายอีกไม่ได้พักผ่อนกันพอดี” ผู้เป็นยายเถียงเสียงแข็ง

“ลดาลางานแล้วค่ะยาย ทีนี้ยายคงยอมให้ลดามาเฝ้าแล้วใช่ไหมคะ ตั้งแต่ทำงานมาลดายังไม่เคยลางานเลย เพิ่งจะลาครั้งนี้ครั้งแรก เจ๊หงส์เขาใจดีให้ลาได้ไม่จำกัดเลยจ้ะ แต่ลดาคิดว่าพรุ่งนี้หรือมะรืนยายก็คงออกจากโรงพยาบาลได้แล้วล่ะค่ะ ยายไม่ต้องห่วงเรื่องงานของลดานะคะ” ยายชื่นพยักหน้ารับรู้

“ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจ” ลดาวดียิ้มอย่างยินดีที่สามารถกล่อมให้ผู้เป็นยายคล้อยตามได้

“ยายทานผลไม้ดีกว่าค่ะ ลดาซื้อมาเยอะเลยจะได้แข็งแรงหายไวๆ ไงคะ” ลดาวดีบอกผู้เป็นยายและหยิบผลไม้ขึ้นมาปอกจัดใส่จานไปด้วย ระหว่างนั่งมองผู้เป็นยายทานผลไม้ความคิดเธอก็ล่องลอยไปถึงเขาคนนั้นอีกแล้ว หลังจากยายออกจากโรงพยาบาลเธอจะกลับไปทำงานเหมือนเดิม ไม่สนใจกับคำขู่ที่ให้เธอออกจากงานของเขาอีกแล้ว ในเมื่อเขากับเธอกำลังจะเป็นคนอื่นต่อกัน เธอก็ไม่จำเป็นต้องเชื่อฟังอะไรเขาอีก เธอมีสิทธิจะทำอะไรก็ได้ที่เธออยากทำ

ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นเรียกสติให้ลดาวดีหลุดจากภวังค์ความคิดและหันไปมองผู้ก้าวเข้ามาในห้อง

“สวัสดีค่ะ ดิฉันจารุณีเป็นพยาบาลพิเศษที่คุณธีรภัทรจ้างมาดูแลคุณยายชื่นค่ะ” พยาบาลสาวกล่าวแนะนำตัวและส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรมาให้เธอ ลดาวดีส่งยิ้มแกนๆ ตอบกลับไปและหันไปมองผู้เป็นยายที่กำลังนั่งฟังการสนทนาระหว่างเธอและพยาบาลสาวผู้นี้อยู่อย่างสนใจว่าเธอจะตัดสินใจอย่างไร ลดาวดีถอนหายใจและตัดสินใจทำตามความต้องการเดิมของตนเอง จึงแจ้งแก่พยาบาลพิเศษไปตามตรง

“เอ่อ...ดิฉันลดาวดีค่ะ เป็นหลานของยายชื่นยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณจารุณี แต่ดิฉันคิดว่าคงไม่ต้องใช้พยาบาลพิเศษแล้วล่ะค่ะ เพราะดิฉันจะเฝ้าคุณยายเองค่ะ ขอบคุณคุณจารุณีมากนะคะ ยังไงวันนี้คุณจารุณีกลับบ้านได้เลยนะคะ ส่วนค่าเสียเวลา”ลดาวดีก้มลงหยิบกระเป๋าสตางค์ในกระเป๋าสะพายขึ้นมาเตรียมจะจ่ายค่าเสียเวลาให้แก่พยาบาลสาวผู้นี้เนื่องจากถูกบอกเลิกจ้างกะทันหัน

“ไม่ต้องค่ะคุณลดาวดี คุณธีรภัทรจ่ายค่าจ้างให้ดิฉันเรียบร้อยแล้วค่ะ” จารุณีรีบแจ้งแก่ลดาวดีทันทีเพราะได้รับค่าจ้างมาจากไฮโซหนุ่มคนดังเรียบร้อยแล้ว แถมมากกว่าที่เธอเคยรับงานอื่นๆ มาเสียอีก คิดแล้วก็อดเสียดายค่าจ้างงามๆ ไม่ได้เพราะเมื่อหลานสาวของคนป่วยบอกปฏิเสธแบบนี้เธอคงต้องนำเงินก้อนนี้ไปคืนเขาเพราะยังไม่ได้ทำงานตามที่ได้รับมอบหมายถึงจะเสียดายมากแค่ไหนแต่เธอก็มีความซื่อสัตย์ต่ออาชีพมากพอ

“ถ้าอย่างนั้นดิฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ”

“ค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้เสียเวลา” ลดาวดีกล่าวขอโทษด้วยความเกรงใจ

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ดิฉันทำงานอยู่ที่นี่พอดีค่ะ แค่ออกเวรแล้วรับงานพิเศษต่อแค่นั้นเองค่ะ”จารุณียิ้มให้ลดาวดีแล้วเปิดประตูกลับออกไป ลดาวดีพ่นลมหายใจอย่างโล่งอกที่สามารถจัดการเรื่องพยาบาลพิเศษที่ใครคนนั้นหวังดีส่งมาให้ลงไปได้อย่างเรียบร้อย เธอหันกลับไปหาผู้เป็นยายที่นั่งมองอยู่

“เรียบร้อยแล้วเหรอลดา” เสียงแหบพร่าเอ่ยถาม

“ค่ะยาย คุณจารุณีเธอเข้าใจค่ะ ไม่ได้ว่าอะไร ยายนอนพักเถอะนะคะจะได้หายไวๆ ” ลดาวดีช่วยพยุงคนป่วยลงนอนและห่มผ้าให้เรียบร้อย แต่มิวายที่คนป่วยจะกล่าวอะไรบางอย่างออกมาให้เธอต้องสะอึก

“แปลกนะ ตอนแรกยายก็เห็นว่าลดาเห็นดีเห็นงามกับคุณธีรภัทรเขาดีเรื่องพยาบาลพิเศษ ทำไมตอนนี้มาเปลี่ยนใจกะทันหันไม่จ้างแล้วล่ะ ถ้าจะมาเฝ้ายายเองทำไมไม่บอกเขาไปตั้งแต่แรกล่ะลูกจะได้ไม่ต้องมาปฏิเสธให้เสียน้ำใจกัน แปลกจริงหลานยายคนนี้นี่ เฮ้อ...พูดแล้วก็ไม่เข้าใจวัยรุ่นสมัยนี้เปลี่ยนใจกันง่ายดีแท้ คนแก่อย่างยายตามไม่ทันเลย” ยายชื่นบ่นเบาๆ แล้วล้มตัวลงนอน

‘ก็ก่อนหน้านี้ลดาไม่ทราบนี่คะยายว่าเขาเป็นคนยังไง แต่ตอนนี้ลดารู้แล้วและก็ไม่อยากจะข้องเกี่ยวอะไรกับเขาอีก ลดาไม่อยากแย่งของของใครค่ะ’ ลดาวดีได้แต่ตอบผู้เป็นยายในใจเท่านั้นไม่กล้าบอกความจริงให้ท่านต้องไม่สบายใจเรื่องของเธอพลอยให้อาการป่วยกำเริบขึ้นอีก ต่อไปนี้เธอและเขาคงไม่ต้องมาเกี่ยวข้องอะไรกันอีก เธอจึงไม่อยากจะรับความช่วยเหลืออะไรจากเขา ส่วนเรื่องค่ารักษาเธอพอมีเงินเก็บอยู่ก้อนหนึ่งที่สามารถนำมาจ่ายค่ารักษาของยายในครั้งนี้ได้จึงเบาใจไปได้เรื่องหนึ่ง