ตอนที่ 20 คนแก่น่าสงสาร
นารินทร์เดินมาร่วมโต๊ะอาหารเช้าพร้อมหน้าพร้อมตากับครอบครัวทั้งพ่อ และน้องชาย ส่วนแม่และคุณย่านั้นเวลานี้เดินทางไปต่างประเทศเพื่อเยี่ยมน้องชายอีกสองคน ที่กำลังไปเรียนต่ออยู่ต่างประเทศ อารมณ์แจ่มใสมาสะดุดเพราะวันนี้การันต์ไม่ได้ใส่สูทสำหรับเข้าออฟฟิศ
“วันนี้รันต์ไม่ไปทำงานเหรอ” นารินทร์นั่งลงยังโต๊ะอาหารมองทั้งพ่อและน้องชายด้วยความสงสัย
“วันนี้เราต้องไปภูเก็ต รินทร์ลืมเหรอ” การันต์หันมาเลิกคิ้วถาม เพราะปกติความจำของนารินทร์นั้นนับว่าแม่นยำมาก ไอ้เรื่องจะผิดนัดนั้นหากไม่สุดวิสัยจริง ๆ เป็นไม่มี
“ฮะ! จริงด้วย แล้วทำไมไม่ทักตั้งแต่เมื่อคืน นี่เครื่องขึ้นกี่โมงเนี่ย”
“ไม่ต้องห่วงหรอก ขึ้นไปเก็บกระเป๋าตอนนี้ยังทัน” นายภารัญเห็นท่าทางกระวนกระวายของลูกสาวแล้วรีบพูดปลอบ
“รินทร์ตามไปพรุ่งนี้ได้มั้ยคะ”
“จะไปทำไมพรุ่งนี้ มีเวลาอีกตั้งสองชั่วโมงกว่า ไปสิครับไปเก็บกระเป๋า”
