“ดะ ได้ยินค่ะ เมื่อกี้มายูเผลอกดผิดมือดันไปโดนค่ะ” คนตัวเล็กเลิ่กลั่กกระพริบตาถี่ๆ รีบนึกคำพูดหาข้อแก้ตัวที่กดตัดสายของพี่มิวนิค ถ้างั้นบอกไปแบบนี้แล้วกัน..กดผิดมือเผลอไปโดน
“แล้วมายืนทำอะไรตรงนี้? ทำไมไม่รอพี่หน้าห้อง” มิวนิคยกยิ้มมุมปากสายตาจดจ้องมองเธอด้วยสายตาที่จับผิด แอบหัวเราะเธอในใจไปกับความน่ารักน่าเอ็นดูของคนตัวเล็ก
“มายูแค่อยากถามพี่ก่อนไงคะว่าห้องพี่แมทคือห้องไหนและมายูไม่อยากรบกวนพี่ด้วยค่ะ” ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมองสบตาชายหนุ่มรุ่นพี่อย่างกล้าๆกลัวๆซึ่งผิดกับอีกคนที่ดูจะมีความสุขยังไงก็ไม่รู้ เธอเห็นเขายิ้มเพียงครู่เดียวและก็กลับไปทำหน้านิ่งตามเดิม
“มายูย้ายมาอยู่กับว่าที่คู่หมั้นค่ะ!!!” เธอเลือกที่จะพูดย้ำบอกกับพี่มิวนิคอีกครั้งว่าเธอน่ะมีคู่หมั้นแล้วและวันนี้ก็ได้ย้ายมาอยู่ห้องเดียวกันกับเขาคนนั้น
“ว่าที่คู่หมั้นเหรอ? งั้นก็เข้ามารอที่ห้องของพี่สิ” ทันทีที่ได้ยินคำว่า’ว่าท
