“รับสายก่อนเถอะนะคะ” มายูฉีกยิ้มส่งเสียงหวานๆร้องขอให้เขารับสาย
“งั้นเธอกดรับให้หน่อย” คนตัวสูงถอนหายใจพร้อมกับบอกให้เธอกดรับสาย คนตัวเล็กรีบทำตามที่เขาบอกแต่โดยดี เธอกดรับสายแล้วหยิบโทรศัพท์ของเขานำมาวางใกล้ๆ
“ลุกไปยังสายรับก่อนสิคะ” ร่างบางส่งเสียงหวานพร้อมทั้งใช้มือยันแผ่นอกของเขาให้ห่างออก แต่เขาไม่คิดที่จะทำตามที่เธอบอก เขากดเปิดลำโพงแล้วพูดใส่คนในสาย
“ว่า?”
(ฮัลโหลไอ้มิว นั่นมึงอยู่ในห้องแล้วใช่มั้ย?)
“อืม อยู่ในห้องแล้ว”
(เด็ดเปล่าวะ)
“ยังไม่ทันได้เอา มึงโทรมาขัดจังหวะ” ในจังหวะที่เขาพูดกับเพื่อนก็หรี่ตาจ้องมองเธอไปพร้อมๆกัน
(อ้าวโทษทีงั้นพวกกูกลับกันก่อนนะ)
“เออ”
(เดี๋ยวๆขอพูดกับน้องเขาหน่อย)
“พวกมันจะพูดกับเธอ” มิวนิคหันมองสบตาร่างบอบบางใต้ร่างอีกครั้ง
“ฮัลโหลค่ะ” มายูเอ่ยปากพูดออกไปพร้อมกับดัดเสียงห้าวเพราะกลัวพวกพี่เขาจำเสียงของเธอได้
(ถ้าเสร็จกันแล้วและเพื่อนผมไม
