“จุ๊ๆ พี่อย่าเสียมารยาทส่งเสียงดังแบบนี้สิคะ หัดอายคนอื่นเขาบ้าง พี่ไม่อายแต่มายูกับพี่มิวอายค่ะ” ร่างเล็กเอานิ้วมือป้องปากตัวเองและพอพูดกับรุ่นพี่สาวคนนั้นเสร็จมายูก็เดินควงแขนพี่มิวนิคออกมาจากตรงนั้นโดยที่ไม่หันไปมองรุ่นพี่สาวคนนั้นอีกเลย
เธอพาเขากลับมายังโต๊ะอาหารที่เพื่อนของเขานั่งกันอยู่ มือเล็กชักมือออกจากท่อนแขนกำยำในทันที ใบหน้าบูดบึ้งเริ่มแสดงสีหน้าให้เขาได้เห็นอย่างชัดเจน คนพี่เริ่มรับรู้ได้ถึงแรงอารมณ์ความหึงหวงในตัวของว่าที่คู่หมั้นสาวคนสวย
เขาแอบลอบยิ้มดีใจที่เห็นเธอหึงเขา หึงก็แสดงว่าเธอมีใจ~
“หึงพี่เหรอครับคนสวย โอ๋ๆไม่งอนนะคนดี” มิวนิคพยายามเดินเข้าไปง้อด้วยการทำน้ำเสียงออดอ้อนพร้อมทั้งโอบไหล่เรียวเล็กของเธอ
“ไม่ได้งอนหรือหึงพี่เลยเลยค่ะแค่เหนื่อย เมื่อกี้พูดเยอะไปหน่อยวานพี่ไปซื้อโจ๊กร้านนั้นให้ด้วยนะคะ” มายูเปรยตามองเขาด้วยท่าทางหงุดหงิดรู้สึกไม่เข้าใจตัวเองอยู่เหมือ
